"Μια υπόθεση χαμένων ανθρώπων..."
Το έργο γράφτηκε στα 2006 και πρωτοπαίχτηκε στο Σικάγο την ίδια χρονιά. Είναι μια νουβέλα σε μορφή δράματος- όπως υποστηρίζει ο ίδιος ο συγγραφέας του, ο Κόρμακ Μακάρθυ. Στη Θεσσαλονίκη παίζεται στο θέατρο Αυλαία μετά από πετυχημένη πορεία στο θέατρο Φάουστ τη Αθήνας.
Η υπόθεση αφορά σε δύο ανθρώπους, στον λευκό καθηγητή, τον οποίο υποδύεται ο κ. Γιάννης Βούρος και στον Λατίνο (ή μεξικάνο καλύτερα) άνθρωπο της πιάτσας, τον οποίο "παίζει" ο κ. Αλέκος Συσσοβίτης. Οι δυο τους γνωρίζονται κάτω από μάλλον αντίξοες συνθήκες, καθώς ο Λατίνος σώζει την τελευταία στιγμή τον καθηγητή από την αυτοκτονία στις ράγες του τρένου "Sunset limited". Στο έργο παρακολουθούμε όλη τη συζήτηση των δύο ανδρών στο σπίτι του Λατίνου, καθώς απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατήσει τον καθηγητή στο σπίτι του για να μην επιστρέψει στην αυτοκτονία.
Υπέροχες οι ερμηνείες και των δύο ηθοποιών. Ο κύριος πρωταγωνιστής, ο κ. Συσσοβίτης, δούλεψε πάρα πολύ επάνω στον ρόλο, στον περίεργο τύπο του περιθωριακού ανθρώπου, που όμως έχει πολύ καλή ψυχή αλλά όχι και τόσο σταθερό ψυχισμό. Ανταπεξήλθε με μαεστρία στις απαιτήσεις της σκηνοθεσίας, οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Στα 100 λεπτά έργου, βλέπουμε έναν αεικίνητο άνθρωπο, μια νευρική φιγούρα να σαρώνει τη σκηνή, καθηλώνοντας τον θεατή. Μπράβο στον κ. Συσσοβίτη.
Ο κ. Βούρος δεν είναι δυνατό να δεχτεί την οποιαδήποτε κριτική. Ένας άξιος ηθοποιός με χρόνια στο χώρο, δεν επιδέχεται κριτική. Παρόλ' αυτά, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την πολύ δύσκολη ερμηνεία του στο ρόλο ενός καθηγητή που δεν είναι ο πιο συνηθισμένος. Ζει τις τελευταίες ώρες νοήματος στη ζωή του. Είναι ένα ψυχικό ράκος και αυτό το καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του κ. Βούρου στη σκηνή. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη συνέπεια στην χροιά της φωνής του. Αυτή η διαφορά στην βραχνάδα ήταν αντιληπτή. Αλλά πρόκειται για κάτι πολύ μικρό, ίσως και τυχαίο.
Η σκηνοθεσία της κ. Καλλιάνη ήταν αρκετά ζωντανή. Έδινε ζωή σε ένα έργο που οι διάλογοι και τα νοήματά του βαραίνουν τον θεατή και η "ευφυία" της κίνησης του ηθοποιών ήταν αποτελεσματική. Βέβαια η συνεχής κίνηση είναι πάντα πιο κουραστική από το δύσκολο νόημα. Κι επειδή εδώ υπάρχουν πολλά τέτοια νοήματα, θα ήταν καλό να μπορεί ο θεατής να σκεφτεί, χωρίς να αποσπάται συνέχεια η πρoσοχή του από την συνεχή κινητικότητα των ηθοποιών πάνω στη σκηνή.
Τα σκηνικά του κ. Δαγλίδη ήταν λειτουργικότατα, αν και κάπως υπερβολικά. Πολύ καλοί οι φωτισμοί της κ. Μαραγκουδάκη. Υπέροχη χωρίς κανένα ψεγάδι και απόλυτα θεατρική ήταν η μουσική του κ. Μελισσηνού.
Θεσσαλονίκη, 20/4/2013