Οι επτά σκηνές που πετύχαμε σε αυτό το σατυρικό σπονδυλωτό έργο του Ντάριο Φο ήταν πολύ δυνατές. (Λέω ”πετύχαμε” γιατί κάθε φορά ο θεατής παρακολουθεί διαφορετικές σκηνές από τις συνολικές 19). Οι έξι ηθοποιοί της ομάδας Επτάρχεια έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε πέντε μονολόγους και δύο σκετς. Η έλλειψη σκηνικών και θεατρικής ατμόσφαιρας δεν ενοχλεί τον θεατή, καθώς μετά από λίγο “μεταφέρεται” -με τα λόγια του ηθοποιού- στην εποχή του Ιησού.
Τόσο καλά δούλεψαν και τόσο καλά έπαιξαν όλοι οι ηθοποιοί. Με σειρά εμφάνισης, ο κ. Τοκάκης και ο κ. Ξάφης απέδωσαν πολύ καλά το σκετς των ανάπηρων που, γιατρεύτηκαν θαυματουργικά.
Στη συνέχεια ο κ. Χρυσοστόμου έδωσε μια σπάνια ερμηνεία μεταφέροντάς μας στο δράμα του γελωτοποιού, ισορροπώντας με μεγάλη μαεστρία ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ, δημιουργώντας μια συμπάθεια προς τον ήρωα και τα δεινά του. Μετά, η κ. Μάσχα στον ρόλο της Παναγίας που μαθαίνει την σταύρωση του Ιησού, μοιράστηκε μαζί μας μια πολύ σημαντική στιγμή από το ταλέντο της. Η κ. Καλαϊτζίδου στον ίδιο ρόλο αλλά σε διαφορετική σκηνή, ήταν πολύ καλή.
Ο κ. Τοκάκης ήταν η αποκάλυψη της βραδιάς καθώς είναι αδιανόητο το πόσους ρόλους ερμήνευσε και με πόση ξεκάθαρη διαφορά μεταξύ τους, στο σκετς κατά το οποίο ο κόσμος μαζεύεται για να δει από κοντά την ανάσταση του Λαζάρου. Το κωμικό του ταλέντο είναι πολύ δυνατό. Βέβαια θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις και ζεν πρεμιέ.
Οι κύριοι Ξάφης και Μπερικόπουλος απέδωσαν πολύ καλά τους ρόλους τους.
Η σκηνοθεσία του κ. Μοσχόπουλου ήταν αρκετά πρωτότυπη. Αν και η ιδέα να οδηγούν οι ίδιοι οι ηθοποιοί τους θεατές στις θέσεις τους,-αν ήταν ιδέα του σκηνοθέτη- πριν την παράσταση, δεν πιστεύω πως εξυπηρετούσε κάτι. Ακόμη, η αρχική εισαγωγή, κάπως σαν σεμινάριο στα θρησκευτικά δράματα του μεσαίωνα, θα ήθελε μια συντόμευση, όπως και οι εισαγωγές των ηθοποιών πριν από κάθε σκηνή. Ένας απλός τίτλος του κάθε σκετς θα αρκούσε.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ,
14-5-13