Η πρώτη παράσταση της Τραβιάτα δώθηκε στα 1853 στη Βενετία. Το έργο είναι βασισμένο στο βιβλίο "Η κυρία με τις καμέλιες" του 1852, του Αλ. Δουμά υιού. Ο Βέρντι επένδυσε το κείμενο του Πιάβε με μια θεϊκή μουσική, μέρος της οποίας είναι η άρια "Αddio, del passato bei sogni ridenti" δηλαδή:"Έχετε γεια ωραία όνειρα του παρελθόντος". Η μουσική του, αν και όχι και τόσο πολύπλοκη, εκφράζει αυτό ακριβώς που είναι η Τραβιάτα, μια ελεύθερη αλλά παραστρατημένη-κατά τα ήθη της εποχής-γυναίκα που αρεσκόταν στους χορούς και στις διασκεδάσεις χωρίς να γνωρίζει κανείς ότι επρόκειτο να πεθάνει, ούτε και η ίδια.
Η παράσταση του opera Nomade ήταν άψογη τεχνικά, οι ηθοποιοί γνώριζαν μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια τους ρόλους τους και η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική. Ιδίως η χορωδία ήταν πολύ σωστή.
Όμως από τους πρωταγωνιστές έλειπε η φλόγα, αυτό το "κάτι" που ξεχωρίζει μια πολύ καλή παράσταση από την "απογείωση" που μπορεί να σου χαρίσει η απόλαυση μιας παράστασης. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε την καλλιτεχνική αξία των λυρικών τραγουδιστών. Η κυρία Ουράτα στο ρόλο της Βιολέτας είχε δύναμη, έδειχνε πολύ φανερά τα συναισθήματά της και οι συναισθηματικές της διακυμάνσεις ήταν έντονες. Μουσικά, απέδωσε όσο γινόταν καλύτερα το κείμενο. Ο κύριος Γουάνγκ στο ρόλο του Αλφρέντο απέδωσε πολύ καλά τα συναισθήματα ενός ερωτευμένου και αργότερα ενός απατημένου νέου, αλλά η μέρα του, δεν θα λέγαμε ότι ήταν από τις καλύτερες, δεδομένου ότι οι άριες που καλούνταν να ερμηνεύσει ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές.
Η σκηνοθεσία ήταν πολύ ζωηρή. Τα σκηνικά λιτά και τα κοστούμια εποχής πολυτελή.
Υπέροχη η κρατική ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Αρκετά δυνατή ώστε να αναλύει ακόμη και τις πιο κρυφές πτυχές του έργου του Βέρντι.
Κάτι που θα ήθελα να θέσω τελειώνοντας, είναι πως η αίθουσα όπου παιζόταν η συγκεκριμένη όπερα, θα έπρεπε να μην "αντιδρά" στην ονομασία της, δηλαδή αυτής του Μεγάρου, καθώς η εξυπηρέτηση του κόσμου, ο οποίος είναι απαραίτητος για κάθε παράσταση-χωρίς αυτόν δεν υπάρχει θέατρο-ήταν ανύπαρκτη, έως και άκρως ενοχλητική, κάτι που δεν τιμά ούτε το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ούτε φυσικά τους θιάσους που φιλοξενεί, οι οποίοι δίνουν κάθε φορά τον καλύτερό τους εαυτό.
Θεσσαλονίκη, 15-10-13