Δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα έργο του Τένεσσι Ουίλιαμς, πόσο μάλλον να το κρίνεις παιγμένο. Όλη η ζωή του Ουίλιαμς είναι μια κραυγή βοηθείας και αυτό εκφράζεται μέσα από τα έργα του χωρίς όμως να κουράζει τον θεατή γιατί κατέχει άψογα τον τρόπο γραφής ενός θεατρικού έργου. Έτσι και σε αυτή την παράσταση βλέπουμε όλα τα χαρακτηριστικά που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Ουίλιαμς ήταν είναι και θα είναι ένας μεγάλος συγγραφέας. Το έργο έχει γραφτεί πολλές φορές από τον ίδιο. Αυτό που μας παρουσίασε εδώ ο σκηνοθέτης ήταν το ολοκληρωμένο.
Ο συγγραφέας ασχολήθηκε με το δράμα του νεαρού-γιατί και οι νέοι άνθρωποι μπορούν να περνούν δράματα- Τσανς Ουέιν ο οποίος προσπαθεί να κάνει καριέρα στο Χόλυγουντ, περνάει από διάφορες φάσεις στη ζωή του και αντί να το καταφέρει, καταντάει ο ζιγκολό μιας μεγάλης πρωταγωνίστριας. Ο ρόλος ανήκει στον κ. Μπεγνή.
Εξηγώ αμέσως τι εννοώ με τη λέξη «ανήκει». Κατ’ αρχάς δεν είναι καθόλου εύκολο να σε λυπηθεί κάποιος όταν έχεις πολύ ωραίο παρουσιαστικό. Όταν όμως «γίνεις» ο ρόλος, όταν υποδυθείς τον χαρακτήρα του με επιτυχία, προκαλείς όλα τα συναισθήματα για τα οποία είχε γραφτεί να προκαλέσει αυτός ο χαρακτήρας. Έτσι, στην αρχή ζηλεύεις τον Τσανς, μετά θυμώνεις μαζί του και στο τέλος τον λυπάσαι και τον συμπονάς. Αυτός είναι ο σκοπός του συγγραφέα. Να οδηγήσει τον θεατή σε συναισθήματα που συνήθως δεν τα εκφράζει, δηλαδή να γίνει λίγο άνθρωπος. Ο κ. Μπεγνής τα κατάφερε όλα αυτά. Πράγμα καθόλου εύκολο. Βέβαια η πρώτη πράξη θα ήθελε λίγο περισσότερη συγκέντρωση.
Η Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο είναι η μεγάλη ηθοποιός που αποσύρεται νομίζοντας πως έχει ξοφλήσει πια. Έτσι, κάνει τη διαμονή της σε μεγάλα ξενοδοχεία πιο ευχάριστη έχοντας παρέα ωραίους νεαρούς. Ο ρόλος αυτός αναπτύχθηκε μοναδικά από την κ. Καράντη. Δεν περιμέναμε τέτοια ταύτιση με τον ρόλο. Εξέφρασε την Αλεξάνδρα απόλυτα στην απογοήτευσή της, στον αλκοολισμό της, στην κατάθλιψη αλλά και στο μεγαλείο της. Τελικά οι μεγάλοι ρόλοι ανήκουν σε μεγάλες πρωταγωνίστριες. Πολύ σωστή η επιλογή της κ. Καράντη για τον ρόλο.
Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς ήταν η κ. Αμαλία Καβάλη, που υποδύεται τη Χέβενλυ, πρώην αρραβωνιστικιά του Τσανς Ουέιν (Μέμος Μπεγνής). Καθόλου εύκολος ρόλος, παρότι κρατάει λίγο. Μέσα σε μισή ώρα η κ. Καβάλη μας έδειξε ένα κουρασμένο πλάσμα που όμως διατηρεί μέσα του κάτι από την όμορφη κοπέλα που ήταν κάποτε, πριν την προδώσει ηθελημένα ο πατέρας της και άθελά του ο αρραβωνιαστικός της. Πολύ ταλαντούχα ηθοποιός. Ελπίζουμε να έχει ανάλογη εξέλιξη.
Τέλος, ο τελευταίος μεγάλος ρόλος του έργου, ο Μπος, ανήκει στον κ. Κολοβό, ο οποίος μπόρεσε να γίνει αρκούντως αντιπαθής και άρα πέτυχε τον σκοπό του, αφού ο πατέρας της Χέβενλυ είναι ένας μη-άνθρωπος, ένα ον θα λέγαμε, που είναι τόσο τυφλωμένος από τα πάθη του ώστε να μην βλέπει καθόλου το κακό που προκαλεί συνέχεια στους γύρω του, ακόμη και όταν του το υποδεικνύουν.
Πολύ καλός και ο κ. Σαραφιανός ως αντιρρησίας, με το νεύρο που χρειάζεται για έναν άνθρωπο που δεν υπολογίζει τίποτα μπρος στην αλήθεια. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν καλοί, αν εξαιρέσουμε μερικούς που ίσως θα έπρεπε να δουλέψουν λίγο περισσότερο τους ρόλους τους.
Η επιλογή της μουσικής ήταν εξαιρετική. Τα βίντεο θα μπορούσαν να λείπουν. Χαλούν την ατμόσφαιρα που με τόσο κόπο φτιάχνουν οι ηθοποιοί. Όσον αφορά στη σκηνοθεσία, ήταν αρκετά καλή, δεν είχε καμία πρωτοπορία, όπως τώρα τελευταία βλέπουμε σε άλλα έργα κλασικού ρεπερτορίου μετά λύπης μας. Ήταν αυτό που χρειαζόταν αυτό το έργο. Η ατμόσφαιρα είναι πάντα το άλφα και το ωμέγα των έργων του Ουίλιαμς και αυτό επετεύχθη από τον κ. Νικολαϊδη. Η μετάφραση-απόδοση του κ. Γαλέου ήταν σωστή και απέδιδε απόλυτα το νόημα χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού που συχνά χαλούν το αυθεντικό κείμενο.
Τέλος, ο κ. Μετζικώφ αν και είχε, κατ’ ομολογία του, πολύ λίγα οικονομικά μέσα, δημιούργησε υπέροχα κοστούμια και εντυπωσιακά σκηνικά. Θα θέλαμε να τονίσουμε ιδιαιτέρως το ονειρεμένο φόντο της πρώτης πράξης.
(ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΑΠΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2014)
Ε.Β.
ΜΑΡΤΙΟΣ 2014
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ