Ακούγωντας -όσο γράφω- το τραγούδι του κ.Ζαχαράτου «οι φωνές», διαπιστώνω ότι είναι πολύ δύσκολο και πολύ εύκολο συγχρόνως να είσαι ο υπέροχος κύριος Ζαχαράτος. Και εξηγούμαι. Δεν μιλάω φυσικά για τον άνθρωπο, αλλά για τον τραγουδιστή-μίμο-χορευτή-σόουμαν.
Η εκπληκτική παράσταση «I am what I am» δεν είναι τέλεια. Είναι τρωτή. Αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της. Δεν είναι δυνατό να περιμένει κανείς να δει κάτι που μπορεί να παρουσιαστεί τέλεια μόνο σε ένα κλειστό θέατρο. Όπως και να το δεις, «χάνει».
Ακριβώς όπως μια αρχαία τραγωδία δεν είναι, ας πούμε, «ο εαυτός της», στο κλειστό θέατρο, έτσι και το σόου αυτού του είδους «χάνει» κάπως σε ανοιχτό χώρο. Αλλά όλα αυτά τα αντικαθιστά η εργατικότητα και το ταλέντο του κ. Ζαχαράτου. Από την ώρα που αρχίζει η μουσική αυτή παράσταση που είναι ανάμεσα σε σόου του μπρόντγουαιη, κωμωδία και μπουζούκια, σιγά-σιγά, γίνεται κάτι μαγικό.
Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Παραδίνεσαι στην ενέργεια αυτού του ανθρώπου και χάνεσαι μέσα στις ατέλειωτες και ασταμάτητες μιμήσεις, στην άψογη φωνή με την οποία αποδίδει τα τραγούδια και σε κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί καθώς στις δυόμιση ώρες που διαρκεί η παράσταση ο θεατής ξεχνάει τα πάντα και «μπαίνει» στον κόσμο του κ. Ζαχαράτου όπου κατοικοεδρεύει όλη η ελληνική τηλεόραση, ο κινηματογράφος και η δισκογραφία. Δεν θα ήταν δυνατό να ξεφύγει κανείς.
Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Παραδίνεσαι στην ενέργεια αυτού του ανθρώπου και χάνεσαι μέσα στις ατέλειωτες και ασταμάτητες μιμήσεις, στην άψογη φωνή με την οποία αποδίδει τα τραγούδια και σε κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί καθώς στις δυόμιση ώρες που διαρκεί η παράσταση ο θεατής ξεχνάει τα πάντα και «μπαίνει» στον κόσμο του κ. Ζαχαράτου όπου κατοικοεδρεύει όλη η ελληνική τηλεόραση, ο κινηματογράφος και η δισκογραφία. Δεν θα ήταν δυνατό να ξεφύγει κανείς.
Το σόου έχει παρουσιαστεί στην Αθήνα, αλλά σπάνια παρουσιάζεται πλέον εκτός της πόλης αυτής. Τώρα ίσως πιο πολύ από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να γελάσει ο κόσμος και να ακούσει τις σκέψεις του κ. Ζαχαράτου οι οποίες παραθέτονται πολύ σωστά και άμεσα και σχολιάζουν με τέτοιο τρόπο τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε, που είναι σχεδόν επικίνδυνες και «απειλούν» την άσχημη πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό. Συγχαρητήρια λοιπόν στον κ. Ζαχαράτο που τολμάει δια στόματος Μελίνας να μιλάει για τα όσα συμβαίνουν και παρακινεί-περισσότερο μαλώνει- τους ανθρώπους που ανέχονται την κατάσταση που επικρατεί. Αυτό το κείμενο θέλει γενναιότητα να το γράψεις αλλά και να το ερμηνεύσεις.
Όσον αφορά στην ερμηνεία των υπόλοιπων «ρόλων» μεταπηδά με πολύ ευκολία από την κ.Σαπουντζάκη στην κ.Άντζελα Δημητρίου και από τον κ.Βοσκόπουλο στον κ.Παντελίδη, αλλά και σε πολιτικά πρόσωπα της επικαιρότητας. Τα τραγούδια της κ.Μαρινέλλας, του κ.Βοσκόπουλου, του κ.Χριστοδουλόπουλου-ξεκαρδιστικό νούμερο- της κ.Βίσση, και της κ.Πάολα ερμηνεύτηκαν με απόλυτο σεβασμό.
Η σκηνοθεσία του ίδιου είναι ανάλογη του σοου, καθώς ο σκοπός της είναι να επικοινωνήσει με το κοινό και επετεύχθη. Η πενταμελής ορχήστρα ήταν καλοκουρδισμένη και «ετοιμοπόλεμη». Τα κοστούμια που σχεδίασε ο κ. Ζαχαράτος αποδίδουν σωστά τον χαρακτήρα που ερμηνεύει, παρ’ όλο που δεν είναι εύκολο και πάντα εφικτό να παρουσιάζει τον κάθε χαρακτήρα με το ανάλογο κοστούμι, λόγω του όγκου των μιμήσεων, εντούτοις δεν λείπουν καθόλου αυτές οι μεταμορφώσεις σε Μελίνα, Ζωζώ και Μαρινέλλα. Τα σκηνικά του κ. Παντελιδάκη είναι λιτά και λειτουργικά και οι φωτισμοί του κ. Τζιόγκα δημιουργούν την ατμόσφαιρα που δεν μπορεί να δημιουργήσει ο ανοιχτός χώρος.
Η παράσταση "I AM WHAT I AM" παρουσιάζεται σε όλη την Ελλάδα όλο το Καλοκαίρι.
26/7/15
Ε.Β