Συνέντευξη Νίκου Πολυδερόπουλου

Ο Νίκος Πολυδερόπουλος, ηθοποιός με αξιόλογες συνεργασίες στο θέατρο (βλ. Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή, TOC TOC) και στην τηλεόραση (βλ. Μπρούσκο, Τατουάζ)  μας παραχώρησε μια συνέντευξη με την οποία εκθέτει στοιχεία της προσωπικότητάς του, ως ηθοποιού και ως ανθρώπου.

 

Νίκος Πολυδερόπουλος (φωτό από δημοσίευση στο TLIFE.GR)

Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε το επάγγελμα του ηθοποιού;

Ήταν κάτι που το ήθελα, μπορώ να πω, από πολύ μικρή ηλικία. Στο σχολείο έπαιρνα μέρος στις θεατρικές παραστάσεις και ένιωθα ότι μέσα από αυτές μπορείς να δείξεις και  μια άλλη όψη που έχει ο εαυτός μας μερικές φορές. Δηλαδή με αυτή τη δουλειά, με αυτό το επάγγελμα θα έλεγα, μπορώ και απελευθερώνω καταστάσεις, πράγματα, ερμηνεύω πράγματα που έχω ζήσει. Μου άρεσε αυτό, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο μια πλευρά και το είχα δει σαν ένα παιχνίδι – θα έλεγα- ότι μπορείς και μαθαίνεις τον εαυτό σου καλύτερα μέσα από αυτό.

Ήταν αυτό που περιμένατε;

Όταν άρχισα να μεγαλώνω, έψαχνα - ήμουν από ένα χωριό έξω από την Πάτρα- με τι τρόπους θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός γιατί οι γονείς μου ήταν λίγο παλιάς κοπής άνθρωποι θα έλεγα, οπότε το να τους λες ότι θες να γίνεις ηθοποιός τούς ήταν κάτι πολύ ξένο - όχι ότι δεν το ‘θέλαν - Απλά ήταν λίγο ξένο και ήθελαν αν μπορούσαν να με βοηθήσουν με αυτό το κομμάτι. Οπότε μεγαλώνοντας έφυγα από το χωριό μου, πήγα στην Πάτρα για να τελειώσω και το σχολείο μου και φεύγοντας μετά για την Αθήνα, δουλεύοντας πάλι, πήγα και στη σχολή και έτσι ξεκίνησε και έτσι το βρήκα. Ξεκίνησα βασικά από έναν σίριαλ που πήγα να κάνω τον κομπάρσο τότε και όταν μπήκα μέσα, λέω: «Εδώ είμαστε». Το ένστικτό μας ξέρει, απλά πρέπει να το ακολουθούμε.

Ξεκινήσατε την καριέρα σας με το «Μπρούσκο»;

Πρώτα ήταν το «Αμάρτημα της μητρός μου» στον Αντέννα, το 2012, μετά έκανα την επιθεώρηση το «Ζείτε παίδες Ελλήνων» στο Λαμπέτη, μετά έμεινα εκτός γιατί έκανα μια δική μου επιχείρηση και επανήλθα στο χώρο το 2015 με το «Μπρούσκο».

Ασχοληθήκατε και με το κομμάτι των επιχειρήσεων; Δηλαδή είχατε αφήσει την υποκριτική;

Την είχα αφήσει. Από το «Αμάρτημα της μητρός μου», μια σειρά με δεκατέσσερα επεισόδια που είχε προβληθεί στον Αντέννα δεν πληρωθήκαμε, οπότε ήταν μια απογοήτευση για μένα και μια αστάθεια τότε με τις οικονομικές δυσκολίες που είχε η χώρα μας - που ακόμη έχει βέβαια - οπότε μέσα μου ένιωσα προδομένος από αυτό που ήθελα να κάνω, και έτσι άλλαξα επάγγελμα.

Μέχρι τώρα τουλάχιστον έχετε πληρωθεί από εκείνη τη δουλειά;

Όχι, ποτέ. Η εταιρία  δήλωσε πτώχευση, οπότε τα χάσαμε όλα.

O θίασος του TOC TOC 

Πείτε μου για τον ρόλο σας στο TOC TOC.

Η παράσταση έχει να κάνει με προβλήματα ψυχαναγκαστικά. Εγώ έχω ένα θέμα με τη συμμετρία και εκτός του ότι θέλω να είναι τα πάντα τακτοποιημένα, δεν πατάω ποτέ πάνω σε γραμμές. Πέρα από αυτό τραυλίζω κι όλας.

 Οπότε, μιλάμε για ανθρώπους που έχουν ψυχαναγκαστικά προβλήματα στο κεφάλι τους – όπως πολλοί άνθρωποι συμβαίνει να έχουν- και στο έργο ο Σπυρόπουλος έχει την αριθμομανία, ο Σταρόβας έχει ένα σύνδρομο ο οποίος βρίζει συνεχώ;, και έχουμε μαζευτεί όλοι στον γιατρό, να προσπαθήσουμε να βρούμε μια λύση στα προβλήματά μας. Απ’ ό,τι φαίνεται, η ομαδικότητα βοηθάει και κάνουμε κάτι σαν γκρουπ, το οποίο είχε ακολουθήσει παλιότερα ο ρόλος μου δηλαδή ο Μπάμπης Γραμμένος σε κάποια «γκρουπ θέραπι».

 Έτσι ανακαλύπτουμε ότι όταν δεν κοιτάς όλη την ώρα τον εαυτό σου και αυτός σ’ αφήνει λίγο, έτσι ξεχνάς και το πρόβλημά σου, και επίσης όταν βρίσκεις ανθρώπους που να αγαπούν κι εσένα και το πρόβλημά σου. Πρέπει να αντιληφθείς ότι είσαι ένα από το σύνολο, ότι δεν διαφέρεις, ότι δεν είσαι ξεχωριστός επειδή τραυλίζεις, αλλά είσαι κατά μια έννοια ξεχωριστός ως άνθρωπος. Οπότε μέσα από την αγάπη και από την κατανόηση όλα τα προβλήματα μπαίνουν σε μια τάξη όταν ασχοληθείς σοβαρά με αυτό το θέμα.

Σας δυσκόλεψε ο ρόλος;

Ο ρόλος ήταν πολύ δύσκολος και μπορώ να σου πω ότι ενώ τα παιδιά έκαναν πρόβες δυόμισυ μήνες για το θέατρο και εγώ είχα κάτι γυρίσματα τότε γιατί δεν ήταν να παίξω στο έργο. Για κάποιους λόγους έμεινε κενή αυτή η θέση τελευταία το τελευταίο τετραήμερο πριν ανέβει η παράσταση. Αυτό που είδες έγινε μέσα σε μια μέρα πρόβα στην Αθήνα και άλλη μια εδώ πριν ξεκινήσουμε.

Μάθατε τόσο γρήγορα το κείμενο;

Υπήρχε ένα ακουστικό στο αυτί μου στην πρεμιέρα που μου έλεγε τα λόγια, αλλά πέρα από αυτό, τα είχα μάθει. Απλά δεν είχα βρει τα «cue» μου, ξέρεις, πού μιλάω, τι κάνω. Οπότε ήταν ένα στοίχημα για μένα να το καταφέρω κι αυτό, όπως έχω καταφέρει τόσα και τόσα, αποτύχει  και σ’ άλλα τόσα…Αλλά μέσα από την αποτυχία έρχεται η επιτυχία, και είμαι ικανοποιημένος γιατί αρέσει στον κόσμο και γενικά το σύνολο.

Στο Τατουάζ υποδύεστε έναν  κατά συρροή δολοφόνο; Πώς το προσεγγίζετε τόσο διαφορετικά από αυτή την κωμωδία που παίζετε τώρα; Θέλω να πω, σας δυσκολεύει αυτή η διαφορά ρόλων, η εναλλαγή;

Πέρσι, μόλις τελείωσε το Μπρούσκο, έκανα το Τατουάζ. Τότε έπαιζα στο θέατρο στο «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» όπου εκεί υποδυόμουν ένα παιδί από την Καλαμάτα που ήταν από χωριό, μιλούσε με προφορά και όταν πήγαινα στα γυρίσματα για να κάνω τον δολοφόνο στο Τατουάζ ήταν σαν να φοράω «τα ρούχα» μιας άλλης δουλειάς. Δηλαδή ξέρω ότι θα κάνω τον Ορφέα, άρα παίρνω τον ρόλο από την ντουλάπα μου, «τον φοράω» και πάω και κάνω τον Ορφέα. Το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν στην αρχή, όταν έφυγα από τον Κρητικό για να κάνω τον Ορφέα, όπου κάποιες φορές με δυσκόλευε λίγο η προφορά, γιατί ο Κρητικός είχε παραμείνει μέσα στο κεφάλι μου.

Είμαι τελειομανής και θέλω να τα κάνω όλα να μοιάζουν τέλεια, αλλά μερικές φορές μπορεί να μην είναι και αυτό το σωστό. Όταν κατέβηκα στην Κρήτη, και κάθησα τρεις μήνες για να μάθω τα κρητικά, τα μιλούσα και στη ζωή μου για δύο χρόνια ώστε να βγαίνουν καλά σαν ρόλος, οπότε ήταν λίγο δύσκολο.

Τι εύχεστε για το 2019;

Εύχομαι αγάπη, υγεία, ευτυχία - γιατί υγεία δεν είναι μόνο η σωματική, υγεία είναι να τα έχεις όλα μαζί, καθώς όταν έχεις τη ζωή σου και να μην έχεις να φας δεν είναι υγεία. Οπότε εύχομαι στον κόσμο να έχει την υγεία έτσι όπως τη συμπεριλαμβάνει όλο το κομμάτι: Δουλειά, επιτυχία, δόξα, αγάπη, χρήμα, όλα τα καλά και να μην κάνουν τίποτα λιγότερο από αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους. Κι όμως είναι στο χέρι μας. Ξέρεις, είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και την ευτυχία μας και τη δυστυχία μας. Αν είναι κάποιος καλόμοιρος ή κακόμοιρος είναι στο δικό του χέρι.

Τον κ. Πολυδερόπουλο μπορείτε να τον δείτε στην παράσταση TOC TOC που θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, στο Ράδιο Σίτυ έως τις 6/1/19 και μετά κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Ήβη στην Αθήνα με το ίδιο έργο.