Ευτυχία Φανατριώτη

«Θα ήθελα πολύ να κάνω  τραγωδία»

Η Ευτυχία Φαναριώτη που ως Λενιώ κάνει πολύ κόσμο χαρούμενο στη «Νεράϊδα και το παληκάρι» -εκτός από τον Μανούσο- μας μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, τα όνειρά της αλλά και την κατάσταση του σημερινού θεάτρου, την ανησυχία της για τα ΔΗΠΕΘΕ και την αγάπη της για την αρχαία τραγωδία και την Κατίνα Παξινού που είναι και το πρότυπό της.

Θ&α: Θα ήθελα να μάθουμε κάποια παραπάνω πράγματα για σας, που ίσως δεν τα γνωρίζει ο κόσμος, όπως πού γεννηθήκατε, τι ενδιαφέροντα είχατε;

Ε.Φ.: Γεννήθηκα στο Βόλο και έζησα εκεί μέχρι τα δεκαεπτάμησι. Μετά παρόλο που είχα περάσει πανελλήνιες στη Θεσσαλονίκη αποφάσισα να φύγω για Αθήνα για να κάνω θέατρο. Οι γονείς μου βέβαια δεν ήταν σύμφωνοι μ’ αυτό αλλά με τον καιρό το δέχτηκαν. Στην αρχή έλεγαν «να πάς, να κάνεις το χόμπι σου», μετά είδαν ότι το χόμπι συνεχίζεται και γινόταν εργασία και…Εντάξει, τώρα πια το έχουν αποδεχτεί μετά από τόσα χρόνια που λείπω και δουλεύω στην Αθήνα, γιατί μέχρι πρότινος περίμεναν ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω στο Βόλο. Αλλά αυτή η δουλειά είναι μονόδρομος. Στο Βόλο δεν μπορείς να αξιοποιήσεις την τέχνη σου, δεν μπορείς να κάνεις κάτι αντίστοιχο.

Θ&α: Δεν υπάρχει εκεί θέατρο;

Ε.Φ: Υπάρχει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., αλλά δεν λειτουργεί κανονικά ώστε να κάνει προσλήψεις σε ηθοποιούς μόνιμες, τουλάχιστον τώρα. Θα πήγαινα και για μια σεζόν, αλλά και πάλι μόνο για μία γιατί δεν είσαι ποτέ μόνιμος στο θέατρο. Κάποτε λειτουργούσε και τον Χειμώνα. Αν είναι να γίνει η πρόσληψη θα γίνει για ένα έργο. Δεν μπορεί να γίνεται επαναπρόσληψη συνέχεια. Τα τελευταία χρόνια υπολειτουργεί, δηλαδή δεν λειτουργεί κανονικά με προσλήψεις, όπως και πολλά ΔΗΠΕΘΕ.

Θ&α: Γενικά δεν έχει ο Βόλος ιδιωτική πρωτοβουλία στις τέχνες όπως και πολλές μικρές πόλεις της Ελλάδος…

Ε.Φ.: Μπορεί ένα μικρό θέατρο σε μια επαρχιακή πόλη να επιβιώσει; Εδώ ούτε στη Θεσσαλονίκη καλά-καλά που είναι πιο μεγάλη πόλη. Βέβαια έχει  και δραματική σχολή…είναι πολύ μεγαλύτερη πόλη από το Βόλο. Δεν είναι εύκολο να επιβιώσει ένα ιδιωτικό θέατρο.

Θ&α: Πηγαίνει ο κόσμος στο θέατρο στα μικρά μέρη;

Ε.Φ: Όταν λειτουργούσε ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. πολλοί συνάδελφοι είχαν απορροφηθεί και έκαναν και ρεπερτόριο και έργα, και ρόλους…Αλλά αυτό προϋποθέτει έναν μισθό, μια εξάμηνη σύμβαση, που τώρα πια δεν γίνεται. Ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. έχει αρχίσει και φθίνει… Δεν δίνονται χρήματα όπως κάποτε στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ο κόσμος θα πάει στο θέατρο και οι ηθοποιοί, -γιατί εμείς το δημιουργούμε το κοινό- αλλά αν δεν υπάρχει τίποτα πώς θα υπάρξει κοινό;

Θ&α: Στη Αθήνα βέβαια αρέσει πολύ το θέατρο στον κόσμο και γι’ αυτό και πήγε πολύ μπροστά. Θα μπορούσε να έχει τα μισά θέατρα για τον πληθυσμό της.

Ευτυχία Φαναριώτη (από τη σελίδα του fanclub : EΥΤΥΧΙΑ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗ)

Ε.Φ: Αυτό δεν γίνεται επειδή αρέσει το θέατρο, αλλά επειδή αρέσει στους ανθρώπους να παίζουν θέατρο και γι’ αυτό υπάρχουν τόσα θέατρα και θεατράκια τα οποία δεν έχουν όλα κοινό. Όλο αυτό γίνεται από την ανάγκη του ηθοποιού να παίξει. Πρώτα υπάρχει το θέατρο και μετά αυτό δημιουργεί το κοινό. Δυστυχώς σε μικρά μέρη, εκτός ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. δεν γίνεται. Αν υπάρξει ένας ιδιώτης που να αγαπάει το θέατρο όπως ήταν οι παλιοί χορηγοί ίσως κάτι να γινόταν, αλλά αυτό είναι μια ουτοπία. Εδώ, δεν δίνει το κράτος που πρέπει να δώσει γιατί πρέπει να υπάρχει ένα κονδύλι στο υπουργείο πολιτισμού που να δίνει στο θέατρο. Σαφώς και οι χορηγοί θα βοηθούσαν, αλλά δεν ξέρω τι ενδιαφέρει πια αυτή την εποχή. ..Το ξέπλυμα χρημάτων με τι γίνεται; Θα μπορούσε κάποιος να κάνει με το θέατρο «ξέπλυμα» χρημάτων;

Θ&α: Δεν το κάνουν;

Ε.Φ.: Το κάνουν, με διάφορους τρόπους, αλλά θέλω  να πω ότι δεν βλέπω πολλούς που να έχουν τέτοια αγάπη για το θέατρο ώστε να το επιχορηγούν.

Θ&α: Το «ξέπλυμα» είναι μ ια άλλη ιστορία η οποία γίνεται κατά κόρον.

Ε.Φ.: Ναι, γι΄αυτό το λέω ¨ξέπλυμα¨, δεν είδα κανένα μεγαλοεπιχειρηματία που να δώσει ένα κονδύλι για το θέατρο, τουλάχιστον επίσημα. είναι άλλη εποχή, δεν υπάρχει παιδεία, γιατί τότε θα υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη και για πολτισμό και για τέχνη και για όλα τα υπόλοιπα. Πρώτα είναι η παιδεία και μετά έρχονται τα άλλα. Αν δεν έχεις τη βασική εκπαίδευση πώς θα πεις, «θέλω κάτι παραπάνω»; Γιατί η τέχνη είναι το κάτι παραπάνω από την πρώτη εκπαίδευση.

Θ&α: Για να επανέλθω στο προηγούμενο ερώτημά μου, από πού προέκυψε η απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός; Υπήρχε κάτι στην οικογένεια;

Ε.Φ.: Όχι, ήταν μια εσωτερική ανάγκη που ανέβηκε μόνη της στα χείλη μου, δεν το είχα ονειρευτεί ποτέ ότι θα κάνω θέατρο. Είχα ονειρευτεί το θέατρο όταν κάναμε μια παράσταση στο λύκειο και παίξαμε στο Δημοτικό θέατρο Βόλου –ένα πολύ ωραίο ανοιχτό θέατρο- Άνοιξη ή Καλοκαίρι ήταν, και το βράδυ στον ύπνο μου-καθώς ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα ότι έπαιξα επάνω στη σκηνή- έβλεπα για μέρες ότι ήμουν η πρωταγωνίστρια σε ένα δραματικό έργο και είχα πολλά χειροκροτήματα. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή με το «θέλω» του θεάτρου γιατί δεν είχα δει ούτε είχα παίξει -πριν από αυτό που σου είπα- θέατρο. Αυτό έγινε στη β΄Λυκείου και ήταν το πρώτο πράγμα που είχα ως εικόνα σε σχέση με το θέατρο, αυτή η εμπειρία που είχα από το σχολείο και το έβλεπα στον ύπνο μου όλο το διάστημα που παίζαμε το έργο του Ξενόπουλου. Μετά όταν το αποφάσισα, και είπα στους δικούς μου ότι θα πάω στην Αθήνα, με ρώτησαν τι θα κάνω εκεί και τους είπα «Θα σπουδάσω θέατρο». Έμειναν με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν το είχαν σκεφτεί ποτέ, και ούτε εγώ η ίδια δεν το είχα σκεφτεί. Γιατί είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο σε θεωρητική κατεύθυνση, αλλά το άφησα, δεν ασχολήθηκα καν.

Θ&α: Θα προέτρεπες στα νέα τα παιδιά να δώσουν εξετάσεις για δραματική σχολή;

Ε.Φ.: Έχει αλλάξει τόσο πολύ η εποχή που δεν ξέρεις τι θέλει ο καθένας, όπως τι πρότυπο έχουν, ποια ανάγκη να κάνουν θέατρο γιατί έχουν αλλάξει και οι ανάγκες και αυτά που θέλει ο καθένας. Εγώ ήθελα να κάνω θέατρο όταν είπα ότι θέλω να μπω σε δραματική σχολή. Τώρα δεν ξέρω τι θα πει ένα νέο παιδί γιατί είναι τόσο έντονη η εικόνα με τα media, με τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τα social media, γι’ αυτό δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας θέατρο και τι θέλει να κάνει στο θέατρο. Άλλος μπορεί να θέλει να γίνει διάσημος, ή να πάει σε ένα παιχνίδι.

Θ&α: Η διασημότητα δεν είναι αναγκαίο κακό;

Ε.Φ.: Βέβαια, όταν έρχεται μέσα από μια δουλειά. Αλλά όταν το πρώτο είναι η διασημότητα, λίγο το χάνεις. Ποιό είναι το πρότυπο; Τί ονειρεύεται ένας νέος; Τί έχει δει; Σε ποιόν ονειρεύεται να μοιάσει; Γιατί τώρα δεν υπάρχουν και τα πρότυπα που είχαμε εμείς, όπως Παξινού, Λαμπέτη…Δεν τους ξέρουν πια καθόλου. Από εκεί και πέρα η ανάγκη οδηγεί τον καθένα μας και είναι αυτή που πρέπει πάντα να ακούμε. Δεν θα έλεγα ούτε ναι, ούτε όχι. Ο καθένας πρέπει να ακολουθήσει αυτό που είναι πιο δυνατό μέσα του.

Θ&α: Στο έργο που παίζατε πέρσι «Δουλειές με χειροπέδες» είχες πολύ αστείο και δύσκολο ρόλο. Έπαιζες την υπάλληλο στο «τμήμα Πα_ _λαβής».

Ε.Φ.: Αυτό  ήταν σχεδόν μονόλογος. Έπαιζα μια γριά που είχε ξεμείνει σε ένα γραφείο γιατί είχε πεθάνει αυτός που το είχε και δούλευε με τον ανηψιό του, αλλά δεν έφευγε από το γραφείο γιατί δεν της είχαν κολλήσει τα ένσημα για τη σύνταξη και μέχρι να τα κολλήσουν αυτή θα έμενε εκεί. Ζούσε εκεί μέσα και έδειχνε όλη αυτή την κατάσταση της κρίσης που περνάει σήμερα ο κόσμος. Υπήρχε και ένας νέος υπάλληλος που θα έκανε τα πάντα για να πιάσει αυτή τη δουλειά όπως και αυτή θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει, μέχρι να της κολλήσουν τα ένσημα. Ήταν μπλεγμένμη ιστορία αλλά κωμικά δοσμένη. Το τέλος ήταν χιουμοριστικό καθώς τα μάζεψαν και πήγαν στο εξωτερικό, αυτή ο ανηψιός και ο υπάλληλος. Πάνε και τα ένσημα… ξεκίνησαν μια καινούρια ζωή. Επρόκειτο για ένα αισιόδοξο τέλος.

Θ&α: Ποια είναι η αγαπημένη σου ηθοποιός από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο;

Ε.Φ.: Η  Κατίνα Παξινού που πήρε και το Όσκαρ γιατί την είχα και σαν άκουσμα και ήθελα πολύ να κάνω τραγωδία. Είχα ακούσει κάποιους μονολόγους της που υπάρχουν μαγνητοσκοπημένοι και την είχα πάντα ως εικόνα και ως φωνή γιατί δεν την έχω δει να παίζει ζωντανά και νομίζω ότι ήταν ένα από τα μεγάλα μου πρότυπα. Είχε τεράστια τεχνική, μεγάλο συναίσθημα, βέβαια με ένα βέκιο τρόπο, τον τρόπο της εποχής, αλλά μέσα από εκεί αναγνωρίζεις την υποκριτική της. Ήταν μεγάλη ηθοποιός.

Θ&α: Ποιόν άλλο ηθοποιό θαυμάζεις;

Ε.Φ.: Έλληνα;

Θ&α: Πες και ξένο…

Ε.Φ.: Τον Μάρλον Μπράντο (γέλια).

Θ&α: Μια άλλη γυναίκα; Πές μου κάτι πιο βατό από την Παξινού…

Ε.Φ.: Γιατί να έχουμε πιο μικρά πρότυπα; Να έχουμε μεγάλα…Δεν συμφωνώ με τα μικρά πρότυπα. Δεν ήταν όλοι «μεγάλοι» τότε. Ας πούμε ο Μπάρκουλης δεν ήταν το ίδιο με τον Μάρλον Μπράντο…Δεν μπορείς να συγκρίνεις. Από τον κινηματογράφο μ’ αρέσει πάρα πολύ ο Ηλιόπουλος, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Λογοθετίδης, ο Χατζηχρήστος σε δύο ταινίες, όχι σε όλες, αλλά ο Ηλιόπουλος μ’ αρέσει πάρα πολύ σαν παίξιμο. Από γυναίκες μ’ αρέσει πάρα πολύ η Ρένα Βλαχοπούλου, ήταν μεγάλο ταλέντο. Δεν υπάρχουν γυναίκες ηθοποιοί που να μ’ αρέσουν το ίδιο ή περισσότερο από τη Βλαχοπούλου, αν μιλάμε για κινηματογράφο, δηλαδή να έχει όλο αυτό το ταλέντο. Δεν υπάρχουν άλλες να φτάνουν σε αυτό το ύψος υποκριτικά. Είχε εξαιρετική φωνή, ήταν καλή τραγουδίστρια, καλή κωμικός, ήταν παντού καλή, τα είχε όλα. Βέβαια διέπρεψε στην κωμωδία γιατί δεν είναι εύκολο να κάνεις κωμωδία. Ποια μπορούσε να κάνει; Η Τζένη Καρέζη μπορούσε, αλλά όχι με αυτή την εμβέλεια. Επίσης η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν εξαιρετική.

Θ&α: Πώς τα πάτε με τη Μαρία Κορινθίου;

Ε.Φ.: Σούπερ! Είχαμε παίξει και ένα παιδικό (σ.σ. Η Πανέμορφη…Τέρας),  όπου εγώ έκανα τη μάγισσα Γκουνάντα και αυτή τη Σαμπίνα, την κόρη μου την κακιά μάγισσα. Τα πάμε πάρα πολύ ωραία με το Μαράκι, είναι πολύ καλό παιδί, εξαιρετικό και πάρα πολύ καλή επαγγελματίας. Όσον αφορά τη δουλειά της τα έχει καταφέρει πάρα πολύ καλά και είναι και καλή συνάδελφος, περνάμε ωραία. Μόνο θετικά έχω να πω για τη Μαρία, είναι εξαιρετική συνάδελφος και πολύ καλό παιδί.

Την Ευτυχία Φαναριώτη μπορείτε να την δείτε στο θέατρο Ράδιο Σίτυ στη Θεσσαλονίκη στην παράσταση "Η νεράϊδα και το παληκάρι" έως τις 14/4/19.