ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΡΕΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Εμείς δεν παίζουμε κωμωδία ή δράμα, εμείς παίζουμε ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας εκπλήσσει ευχάριστα φέτος το Καλοκαίρι της μετά εποχής…

Το τραγούδι του «Θυμήσου τον Σεπτέμβρη» που κυκλοφορεί από τη ΜΊΝΟS ΕΜΙ ακούγεται παντού. Με αυτό ως αφορμή αρχίσαμε αυτή την κουβεντούλα που ελπίζω να σας κάνει να περάσετε ευχάριστα και να μάθετε δυο-τρία νέα πράγματα για τον ασυμβίβαστο Ρένο.

Τι ωραίο το τραγούδι που διαλέξατε!

Ευχαριστώ πάρα πολύ, το διάλεξα επειδή είναι από τον κόσμο του θεάτρου, καθώς είναι ένα τραγούδι από τη θεατρική ζωή που το είχε τραγουδήσει ο Κώστας Καρράς σε μια παράσταση της Έλλης Λαμπέτη το 1968 και είναι λίγο παράδοση να το τραγουδούν ηθοποιοί, το έχουν πει κι άλλοι ηθοποιοί, δεν είμαι ο πρώτος. Κατά τα άλλα είναι ένα νοσταλγικό τραγούδι, έχει ταυτιστεί με τη νεότητά μου, και πιστεύω ότι πάντα αγγίζει τις νεανικές καρδιές, μικρότερης ή μεγαλύτερης ηλικίας.

Θεώρησα ότι θέλατε να κάνετε και μια παραγωγή του έργου στο θέατρο.

Όχι, γιατί αυτόν τον καιρό έχω αποφασίσει να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, οπότε το θέατρο θα πάει ελαφρώς σε δεύτερη μοίρα -ειδικά σε μια τόσο δύσκολη εποχή πια για το θέατρο- καταλαβαίνετε τι εννοώ- όπου τα πράγματα έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ. Έχουν πάει προς τα πίσω.

Λόγω της καραντίνας;

Ναι, και της περιπέτειας που έχουμε με τον κορονοϊό.

Οπότε πιο λογικό είναι να επιστρέψετε στον κινηματογράφο.

Στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Θα παίζω στο νέο καθημερινό σίριαλ που σκηνοθετεί η Όλγα  Μαλέα, που λέγεται «Τα καλύτερά μας χρόνια» -κάνω έναν πάρα πολύ ωραίο ρόλο-το σίριαλ αφορά την είσοδο της ελληνικής τηλεόρασης στην Ελληνική κοινωνία, από το 1968 και μετά. Αρχίζουμε τώρα γυρίσματα και η προβολή θα γίνει το Φθινόπωρο του ’20. Θα προβληθεί στην ΕΡΤ1.

Θα είναι κωμωδία;

Είναι ηθογραφία-κομεντί, σε γενικές γραμμές.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Είναι πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει και επειδή ξεκίνησα από πολύ μικρός, 19-20 χρονών ξεκίνησα, για μένα- θα σας απαντήσω εμμέσως πλην σαφώς- το ερώτημα δεν είναι γιατί έγινα ηθοποιός, το ερώτημα είναι γιατί παρέμεινα ηθοποιός. Όταν είσαι 19, βλέπεις το σινεμά και σε γοητεύει, βλέπεις το θέατρο και σε γοητεύει, έχεις μια τρυφερή νεανική ματαιοδοξία, μετά όμως όταν γίνεσαι πραγματικός ηθοποιός, επαγγελματίας, το ερώτημα είναι για ποιό λόγο παραμένεις. Ο λόγος λοιπόν που παρέμεινα μέχρι τώρα, είναι το μεγάλο δώρο της επικοινωνίας με το κοινό. Είτε παίζω στην τηλεόραση, είτε στον κινηματογράφο, είτε στο θέατρο, η επαφή μου με τον κόσμο είναι αυτό που με κρατάει ενεργό, «αλέρτ» και έτοιμο για δράση.

Ωστόσο, δεν υπήρχε κάτι που να σας παρακίνησε στην παιδική σας ηλικία; Κάποια ερεθίσματα;

Κι όμως δεν υπήρχε. Κατάγομαι από μια εργατική οικογένεια, ουδέποτε ήμασταν θεατρόφιλοι. Απλά μόνος μου, κάτι με οδήγησε προς τα εκεί, κάτι που ακόμη δεν το έχω ονοματίσει. Το μόνο που μπορώ να πω ξεκάθαρα, είναι ότι η ηθοποιία κάλυπτε τη νεανική μου ανάγκη για περιπέτεια ζωής και μια ποιητική διάθεση που είχα από παιδί.

Ήσασταν μεγάλη οικογένεια;

Όχι, είμαι μοναχοπαίδι.

Οπότε, θα ήσασταν και καλομαθημένος, θέλω να πω δεν θα σας έφερναν αντίρρηση σε ό,τι και να κάνατε.

Όχι, ίσα-ίσα, όταν τους είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, πάγωσαν οι άνθρωποι. Αλλά νομίζω ότι ήταν μια πετυχημένη, ισορροπημένη οικογένεια, που είχε κατά νου τον κίνδυνο να μεγαλώνεις ένα μοναχοπαίδι, και νομίζω ότι κατάφεραν να με ισορροπήσουν, ώστε να μην περνάει πάντα το δικό μου.

Οπότε, είδαν ότι είχαν κάνει καλή δουλειά, που είχαν κάνει έναν σωστό άνθρωπο που ήξερε τι ήθελε.

Θέλω να πιστεύω…

Παρόλ’ αυτά, μαθαίνω ότι τελειώνετε το Παιδαγωγικό;

Ναι, γεγονός είναι αυτό. Είναι εκκρεμότητα από το παρελθόν. Δεν ξέρω βέβαια αν θα το τελειώσω φέτος, θέλω να δω τι θα γίνει με τις δουλειές, αν βρω χρόνο για διάβασμα… Χρωστάω ακόμη μερικά μαθήματα που με δυσκολεύουν γιατί πέρασαν τα χρόνια και τα ξέχασα. Ας πούμε φυσική. Δεν είναι τόσο απλό να δώσεις φυσική στην ηλικία που είμαι.

Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα κλίσης.

Πρέπει να διαβάσουμε, η φυσική δυστυχώς θέλει διάβασμα.

Όντως. Χαρά στο κουράγιο σας.

Δε βαριέστε, έχει πλάκα.

Ίσως να είναι και κάποιο ερέθισμα για κάποιο σενάριο.

Ποιος ξέρει; Μπορεί πραγματικά να είναι.

Όταν λέτε για καινούρια ταινία, έχετε κάτι στα σκαριά;

Έχω διάφορα πράγματα στα σκαριά, αλλά έχω γίνει προληπτικός τον τελευταίο καιρό και δεν τα λέω γιατί καταρρέουν, ή καταρρέει η παγκόσμια οικονομία και καταρρέουν μαζί και οι ταινίες μου (γέλια). Οπότε καταλαβαίνετε πια ότι είμαι λιγάκι… Προληπτικός. Αυτό που θα μπορούσαμε να γράψουμε, είναι αυτό για την τηλεόραση- που είμαι πολύ ενθουσιασμένος- με την Όλγα Μαλέα. Είναι μια σκηνοθέτιδα που θαυμάζω και πολλά χρόνια συζητάμε για μια συνεργασία την οποία τώρα τελικά καταφέραμε και την έχουμε.

Και το σενάριο είναι δικό της;

Το σίριαλ το έχει γράψει ο Νίκος Απειρανθίτης και η Κατερίνα Μπέη. Ο Απειρανθίτης έκανε πρόσφατα το «Κόκκινο ποτάμι» και η Κατερίνα Μπέη την «Ευτυχία».

Το θέατρο πώς και το έχετε παραμελήσει;

Ναι, το έχω παραμελήσει, δεν είναι ο απόλυτα φυσικός μου χώρος, αν και πέρσυ έκανα μια πολύ μεγάλη επιτυχία στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, τον «Όλιβερ Τουίστ». Μετά τον «Ιούλιο Καίσαρα» έπαιξα στον Όλιβερ Τουίστ. Έπαιζα τον Χάγκεν. Τα τελευταία χρόνια έκανα τον «Ιούλιο Καίσαρα», του Σαίξπηρ, που ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης, ακολούθησε μετά μια περφόρμανς που έκανα για το Μακρυγιάννη, επίσης για το Θέατρο Τέχνης, με πολύ μεγάλη επιτυχία, κατόπιν έπαιξα στο Μέγαρο μουσικής μια παράσταση για τη ζωή του Σκαλκώτα, και μετά έπαιξα τον Χάγκεν στον Όλιβερ Τουίστ, στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Δηλαδή τα τελευταία χρόνια υπήρχε θέατρο στη ζωή μου, που ταυτίστηκε πιο πολύ και με την κρίση που πέρασε οικονομικά κι η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και δεν υπήρχε χώρος για δημιουργία εκεί. Οπότε το θέατρο ήταν μια παρηγοριά.

Για φέτος, δεν υπάρχει κάτι;

Όχι, γιατί υπάρχει και γενικότερη αμηχανία απ’ ό, τι ξέρετε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω και χρόνο. Πώς θα γίνει; Δεν μπορώ να παίξω γιατί πραγματικά δεν υπάρχει χρόνος. Δεν προλαβαίνω.

Παρόλ’ αυτά κάνατε έντονα θέατρο τον τελευταίο καιρό.

Ειδικά με το θέατρο τέχνης συνεργαστήκαμε πολύ ωραία και στον Ιούλιιο Καίσαρα που περιοδεύσαμε και στην Ιταλία. Ξέρεις, στον Ιούλιο Καίσαρα έγραψε πρωτότυπη μουσική ο Λουντοβίκο Ινάουντι, ένας από τους μεγαλύτερους Ιταλούς συνθέτες και είχα την τύχη να συνεργαστώ με μια εξαιρετική σκηνοθέτιδα, τη Νατάσσα Τριαναταφύλλη, που πραγματικά, κυριολεκτικά, απογείωσε την παράσταση. Είναι μια σκηνοθέτης του θεάτρου που δεν «τσαλαπατάει» τον ηθοποιό, αναδεικνύοντας την παράσταση.

Έχετε κάνει πολύ τηλεόραση.

Ναι, πολύ.

Στη αρχή της καριέρας σας είχατε δραματικούς ρόλους.

Ναι, ως δραματικός, ναι. Μετά ξεπήδησε από μέσα μου η κωμωδία. Στην «ανατομία ενός εγκλήματος», στο «Τμήμα ηθών»…Πολύ πράγμα, πολύ. Κοιτάξτε, δεν υπάρχουν είδη ηθοποιίας, ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός αποδίδει σε όλα τα είδη. Αρκεί να είναι ολοκληρωμένος, δηλαδή αρκεί να είναι κάτοχος της τέχνης του. Εμείς δεν παίζουμε κωμωδία ή δράμα, εμείς παίζουμε ανθρώπινες σχέσεις. Παίζουμε καταστάσεις, ανθρώπινες σχέσεις, αυτή είναι η δουλειά μας. Ο διαχωρισμός κωμικού-δραματικού δεν ισχύει.

Η κωμωδία σας τραβάει πιο πολύ;

Η κωμωδία τραβιέται από μένα. Απλά μου προτείνουν κωμικούς ρόλους, που νομίζω ότι δεν τα πάω και άσχημα, κάτι κάνω δηλαδή.

Φέτος παίχτηκε ξανά στο mega  το «Κάτι τρέχει με τους δίπλα»

Ναι, είκοσι χρόνια μετά…

Όντως, και ήταν σαν χθες. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή που υποθέτω ότι ήταν πιο ανέμελη από τη σημερινή;

Μιλάμε για το τέλος του 1999-2000 όπου η Ελλάδα ήταν έτοιμη να απογειωθεί, περιμένοντας την Ολυμπιάδα, μην πιστεύοντας ότι κάποτε υπήρχε το ενδεχόμενο της κρίσης. Να σημειωθεί πως το «Κάτι τρέχει με τους δίπλα» δεν ήταν μια ακριβή παραγωγή της εποχής. Δεν ήταν από τα σίριαλ που επενδύθηκαν πολλά λεφτά, ήταν ένα τρικάμερο με νέους ηθοποιούς και μια πραγματική έκρηξη της νεότητας. Ήμασταν νέοι ηθοποιοί αλλά έμπειροι. Τι θυμάμαι από εκεί…Το κέφι μου, αυτό που προσπαθώ να μη χάσω. Το κέφι που είχα όταν έμπαινα μέσα στο πλατώ και ένιωθα ότι είναι ο φυσικός μου χώρος. Αυτό κρατάω, εκείνο το τρελλό νεανικό μου, τη διάθεσή μου να παίξω. Τα νιάτα μου.

Σας πήγαινε πολύ και ο ρόλος.

Κοίτα να δεις, εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Μέχρι τότε έπαιζα δραματικούς ρόλους. Δηλαδή είχα κάνει πολύ λίγα κωμικά, κάτι μικροεμφανίσεις κωμικές. Δεν με πήραν για τις κωμικές μου ικανότητες, με πίστεψαν σαν ηθοποιό και ότι θα τα καταφέρω.

Κι ο κωμικός ηθοποιός θεωρείται πάρα πολύ δύσκολη δουλειά.

Ναι, απλά σας λέω ότι δεν με επέλεξαν ως κωμικό, αλλά σαν ηθοποιό που τους άρεσε για να παίξω κάτι δύσκολο…

Ο ρόλος φαινόταν εύκολος, αλλά δεν ήταν, είχε διάφορες εκφάνσεις.

Καθόλου. Γιατί ήταν και πολύπλοκος ρόλος, δεν ήταν δηλαδή ο καθημερινός, ένας συνηθισμένος τύπος. Ήταν αντιφατικός ήρωας. Δηλαδή άκουγε σκυλάδικα κι είχε καρέ μαλλί. Πώς γίνεται αυτό; Ήταν ταυτοχρόνως βαρύς σκυλάς και είχε καρέ μαλλί. Δεν έδενε. Αλλά αυτή η αντίφαση τον έκανε μοναδικό.

Θέλετε να μου πείτε κάτι για τον φετινό σας ρόλο.

Κάνω έναν τύπο τυχοδιώκτη, κονφορμίστα, όπου προσπαθεί να επιβιώνει χαριτωμένα, ό, τι και να συμβεί στη ζωή. Παίζω έναν τύπο Έλληνα που ναι μεν κοιτάει την πάρτη του, αλλά δεν εμποδίζει και τη ζωή των άλλων. Παίζω τον άνθρωπο που επιβιώνει χωρίς να ενοχλεί την επιβίωση των άλλων. Είναι ένας βαθιά, συντηρητικός γλεντζές. Στο μυαλό μου έτσι το χτίζω. Ένας συντηρητικός γλεντ΄ζες.

Γιατί αυτό θα μπορούσε όμως να ενοχλεί τους άλλους;

Καμιά φορά, ο αλέγκρος άνθρωπος, ο έξω καρδιά, ο οποίος εμφανίζεται και λίγο συμβιβασμένος και κονφορμίστας, κατηγορείται ότι είναι και λίγο συντηρητικός. Αυτό θα το δω και μέσα από τη διαδικασία του ρόλου, θα κάνω μια έρευνα κοινωνική και υπαρξιακή για να βρω γιατί τέτοιοι τύποι τραβούν το μίσος και την αντιπάθεια των ανθρώπων. Οι καλοπερασάκηδες και γλεντζέδες δηλαδή. Ίσως επειδή δείχνουν στους άλλους τι θα έπρεπε να κάνουν και δεν το κάνουν.