THEATROLOGA KAI ALLA : ____________ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΚΟΤΑ____________

Δημήτρης Κόκοτας στο Just the 2of us

Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε κάθε φορά είναι να μπορεί να ευχαριστιέται ο άλλος, να μας λέει «τί ωραία που πέρασα», «πώς μ’ αρέσουν αυτά τα τραγούδια…».

Είχαμε μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Δημήτρη Κόκοτα πριν αρχίσει τις Καλοκαιρινές του συναυλίες ανά την Ελλάδα. Μας μίλησε για το πώς ξεκίνησε, για τα τραγούδια που αγαπάει, τον Ξυλούρη, τους Eagles, τη Χριστίνα Ωνάση και φυσικά την οικογένειά του.

Απολαύστε την!

Θ&α: Θες να μου πεις σε ποια ηλικία ξεκίνησες το τραγούδι;

Δ.Κ.: Σίγουρα στο Γυμνάσιο

Θ&α: Ποιά ήταν η αφορμή; Από ό, τι ξέρω έχεις πει ότι αυτό ήταν το όνειρό σου από μικρός.

Δ.Κ.: Έκανα πρόβες στο σπίτι με τον πατέρα μου σε διάφορες μουσικές και τραγούδια από ξένη δισκογραφία, και κάποια στιγμή, μου λέει ο πατέρας μου, «έλα να τραγουδήσεις μαζί μου σε ένα απογευματινό τσάι», γιατί γύρω στο ‘80 έκαναν απογευματινούς χορούς τότε τα μαγαζιά, με διάφορους συλλόγους, στο ΄83, στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.

Θ&α: Είχες «πρόσκληση» από τον πατέρα σου να τραγουδήσετε μαζί;

Δ.Κ.: Πάντα από τον πατέρα και πάντα με ενθάρρυνση από τον πατέρα.

Θ&α: Γιατί προφανώς έβλεπε ότι σου αρέσει αυτό και ότι θες να το κάνεις, ή του το είχες πει ανοιχτά;

Δ.Κ.: Και για εκατό άλλους λόγους. Σε όλα τα παιδιά αρέσει η μουσική, το τραγούδι. Όταν όμως συμβαίνει να είναι ο πατέρας σου τραγουδιστής και να κάνει αυτό το επάγγελμα, παράλληλα με αυτό που μπορεί να σου αρέσει σαν εργασία, θα σου αρέσει πάντα και το τραγούδι – πάντα- δεν είμαι απόλυτος, αλίμονο…Τις περισσότερες φορές.

Θ&α: Όταν ξεκίνησες είχες τρακ έτσι και μάλιστα και την πρώτη εμφάνιση που ήταν και με τον πατέρα σου μαζί και αυτά;

Δ.Κ.: Δεν το θυμάμαι. Προφανώς και θα είχα, αλλά θυμάμαι σε άλλες περιπτώσεις, πιο μετά, που είχα τρακ.

Θ&α: Μετά πώς συνέχισες; Μόνος σου;

Δ.Κ: Μετά συνέχισα να δουλεύω σε διάφορα μαγαζιά μόνος μου και παράλληλα, πολλές φορές με έπαιρνε ο πατέρας μου κοντά του σε διάφορες συναυλίες και τραγουδούσα. Παράλληλα δούλευα κάνοντας πάρα πολλές ώρες φωνητικά σε άλλους τραγουδιστές, δηλαδή δεύτερες φωνές που λέμε, και είχα και ένα μικρό μέρος του προγράμματος δικό μου. Όλοι κάπως έτσι ξεκινούσαμε τότε. Λέγαμε ένα, το πολύ δύο τραγουδάκια και τις υπόλοιπες ώρες τραγουδούσαμε παράλληλα όλοι μαζί κάνοντας φωνητικά στα πολύ μεγάλα ονόματα.

Θ&α: Τραγουδούσες και ξένα τραγούδια στο ρεπερτόριό σου ή μόνο Ελληνικά;

Δ.Κ.: Έλεγα Ελληνικά, τα ξένα όμως τα λέγαμε σε ένα γκρουπάκι που είχα και κάναμε συναυλίες, στο οποίο δεν είχαμε δώσει ένα συγκεκριμένο όνομα. Ψάχναμε να βρούμε κάποιο όνομα και περνούσαν διάφορα ονόματα από το μυαλό μας αλλά δεν είχαμε καταλήξει κάπου συγκεκριμένα, οπότε τη μια φορά λεγόμασταν έτσι, την άλλη φορά διαφορετικά

Θ&α: Μάλιστα, το αφήσατε «φλου». Ο πατέρας σου ήταν αυστηρός απέναντι σου; Δηλαδή τις πρώτες φορές που σε άκουσε τι σου είχε πει;

Δ.Κ.: Σε όλα τα πράγματα υπάρχει πάντα ένα όριο. Είναι ο τρόπος που θα πει κάποιος κάτι, που μπορεί να είναι αυστηρός και να έχει ένα τόσο ωραίο και σωστό τρόπο και να μη σου μείνει στο νου και στο μυαλό το «αυστηρός». Δηλαδή, να σου μείνει το ότι κάτι ήθελε να πει. Ναι, ο πατέρας μου ήταν αυστηρός πολλές φορές, αλλά με ένα τρόπο που περνούσε πάντα αυτό που ήθελε να πει στον απέναντι.

Θ&α: Σε ενθάρρυνε δηλαδή.

Δ.Κ.: Δεν μπορούμε να το κλείσουμε όλο σε μια έκφραση, σε μια λέξη, ότι με ενθάρρυνε, φυσικά και με ενθάρρυνε, αλλά ήταν οι συμβουλές του, ήταν ο τρόπος που μου έδειχνε, σαν δάσκαλός μου λοιπόν, να μαθαίνω και να ερμηνεύω το κάθε κομμάτι, το κάθε τραγούδι. Αν έκανα κάποια λάθη, θα με διόρθωνε κατευθείαν και θα μου έλεγε «ξέρεις κάτι; Αυτό μην το ξανακάνεις, γιατί κάνεις αυτό και είναι λάθος». Όταν κάποιος είναι αυστηρός, αρχίζεις και το εκτιμάς μετά από χρόνια, και λες «Πω, πω τι σωστά!» Βέβαια ο πατέρας μου, ξαναλέω και πάλι, μπορεί να ήταν αυστηρός, αλλά όλα έχουν ένα τρόπο να το περάσεις απέναντι αυτό, πώς θα το πεις. Ως πατέρας επίσης ήταν αυστηρός, ήταν όπως έπρεπε. Δηλαδή είχε πάντα ένα τρόπο να μιλήσει. Εκτός από τον πατέρα μου τώρα- και με το δικό μου το παιδί- πρέπει να μιλάς όσο πιο σωστά μπορείς για να μην το φέρεις να αντιδράσει αντίθετα ή ανάποδα μόνο και μόνο για την αντίδραση. Πολλές φορές αντιδρούμε γιατί θέλουμε να αντιδράσουμε. Κάνουμε το ανάποδο που μας λένε ή που μας δείχνουν, από αντίδραση. Είχε λοιπόν, έναν τρόπο να μιλήσει και να πει αυτό που έπρεπε για να πετύχει πάντα το σωστό απέναντι στο παιδί του.

Θ&α: Είναι γνωστό ότι του είχε μία αδυναμία ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Δ.Κ.: Ναι, βεβαίως.

Θ&α: Εσύ έτυχε ποτέ -βέβαια ήσουνα και πολύ μικρός - έτυχε να τον γνωρίσεις καμιά φορά;

Δ.Κ.: Όχι, δεν έτυχε.

Θ&α: Δε σε πήρε καμιά φορά μαζί του;

Δ.Κ.: (Γέλια). Δεν έτυχε κάτι τέτοιο. Ο πατέρας μου πήγαινε συνεχώς στο Σκορπιό. Όχι μόνο στο Σκορπιό, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία που συναντιόντουσαν, είτε εδώ στην Αττική σαν φίλοι, για φαγητό, για ποτό, όπως βγαίνουν οι φίλοι, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όχι μόνο στην Αττική, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία. Μπορεί να έφευγαν και να πήγαιναν ας πούμε, για να φάνε. Έκαναν μια πολύ ωραία παρέα. Θυμάμαι την Χριστίνα (Ωνάση) η οποία έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι μας, κι απαντούσαμε εμείς, τα παιδιά. Ήταν μια κυρία η οποία μιλούσε ευγενικά, φυσικά. Έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι και απαντούσαμε εμείς και καταλαβαίνεις, λέγαμε, μισό λεπτό, να σας δώσουμε -όποιος ήταν εκεί- η μαμά, ή ο μπαμπάς.

Θ&α: Ήταν συμπαθητική;

Δ.Κ.: Εμείς από το τηλέφωνο τη ακούγαμε, δεν έτυχε να τη γνωρίσουμε από κοντά. Ήταν μια πολύ ευγενική κυρία που ζητούσε στο τηλέφωνο τον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις το μέγεθος κάποιων ανθρώπων, εννοώντας πόσο έχουν πετύχει στη δουλειά τους, πόσο τα έχουν καταφέρει γύρω από το όνομά τους, τις επιτυχίες τους. Μπαίνεις στη διαδικασία να γνωρίσεις τη ζωή τους, να δεις πώς ξεκίνήσαν, τί συνέβη… Γιατί η ζωή έχει και πολλά ωραία, έχει δράματα, έχει τα πάντα μέσα. Όταν μεγαλώνοντας πια, δεις κι εσύ ότι ήσουν μέσα σε όλο αυτό που έμοιαζε φαντασμαγορικό, φαίνεται σπουδαίο, ότι έζησες ένα πολύ μικρό κομμάτι δηλαδή, με κάποιον τρόπο είχες μια προσέγγιση εκεί, πολύ μακρινή, πολύ μικρή, η οποία πάντως έκλεισε.

Θ&α: Αυτό το καταλαβαίνεις μεγαλώνοντας βέβαια.

Δ.Κ.: Ακριβώς αυτό. Όπως, κι όταν είσαι παιδί, το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο μπαμπάς σου, ότι αυτή η γυναίκα είναι η μάνα σου. Άσχετο με το τί σπουδαίο μπορεί να έχει καταφέρει στη δουλειά του ο γονιός, δεν παύει πάντα να είναι η μητέρα σου και ο πατέρας σου, αυτοί οι άνθρωποι που σε μεγάλωσαν, που είναι οι γονείς σου. Δεν είναι ο τραγουδιστής μόνο, είναι κάτι άλλο πριν το τραγουδιστής, είναι πατέρας. Το λέω αυτό σύμφωνα με τη λογική και ευτυχώς, έχουμε καλούς γονείς. Γεννηθήκαμε σε μια χώρα μες τον ήλιο, μες το φως, στην Ελλάδα και ευτυχώς οι γονείς μας, μας μεγάλωσαν με πολύ αγάπη.

Θ&α: Έχεις και μια αδερφή απ’ ό, τι ξέρω.

Δ.Κ: Έχω δύο, την Έλλη και τη Μαριάννα. Η Έλλη είναι πιο μεγάλη, η Μαριάννα πιο μικρή.

Θ&α: Οι οποίες δεν έχουν σχέση με την καλλιτεχνία,

Δ.Κ.: Όχι, δεν έχουν.

Θ&α: Τα όνειρα που είχες όταν ξεκινούσες στο τραγούδι πραγματοποιήθηκαν; Ή κάποια από αυτά.

Δ.Κ.: Σίγουρα. Πολλά από αυτά., όπως δική μου δισκογραφία με επιτυχημένα κομμάτια και πραγματικά συνέβη και όχι μία και δυο και τρεις φορές, αλλά πολλές φορές, με κομμάτια που τα αγάπησε ο κόσμος και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό. Αγκάλιασε τη δουλειά μου, εμένα, με έφερε στα πρώτα νούμερα κυκλοφορίας της δισκογραφίας και είναι πολύ σημαντικό, γιατί κάθε παιδί όταν φτιάχνει μια καινούρια δουλειά ονειρεύεται να γίνει επιτυχημένη, να αρέσει στον κόσμο, να την αγαπήσει ο κόσμος. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο, πολύ ωραίο πράγμα

Θ&α: Αυτό έγινε σχετικά νωρίς, δηλαδή «εκτοξεύτηκες» από το πρώτο, δεύτερο άλμπουμ.

Δ.Κ.: Αρκετά νωρίς. Θα μπορούσα να πω προοδευτικά. Το σημαντικό είναι ότι συνέβη.

Θ&α: Άλλο όνειρο που είχες και έγινε αλήθεια; Σχετικά με το τραγούδι πάντα.

Δ.Κ.: Γύρω από τη δουλειά μας και το τραγούδι υπάρχει αυτό που λέγεται πίστα. Τραγουδάω στον κόσμο, αρέσει η δουλειά μου, αυτό που παρουσιάζουμε. Είναι κάτι που σε μας συμβαίνει σε εβδομαδιαία βάση. Παλαιότερα σε καθημερινή βάση. Εκείνη τη στιγμή βγαίνεις για να ευχαριστηθείς την εργασία σου, το επάγγελμά σου. Όταν λοιπόν αυτό περάσει κάτω στον κόσμο και υπάρξει αυτή η αμοιβαία ενέργεια είναι αυτό που θέλουμε. Πάντα ονειρευόμουν να μπορεί να ευχαριστιέται ο άλλος, να μας λέει «τί ωραία που πέρασα», «πώς μ’ αρέσουν αυτά τα τραγούδια…». Όλη τη βραδιά. Αυτό θέλουμε, ζητάμε, ευχόμαστε και το ονειρευόμαστε και συμβαίνει επίσης και είναι πάρα πολύ ωραίο πράγμα. Αυτό θέλουμε να πετύχουμε κάθε φορά.

Θ&α: Υπάρχει κάτι που ονειρευόσουν, που δεν είχε σχέση με το τραγούδι και το έχεις πετύχει; Στην προσωπική σου ζωή, ή επαγγελματικό ή κάτι άλλο;

Δ.Κ.: Δεν είναι επαγγελματικό, όμως έχει να κάνει με την προσωπική μου ζωή. Ήθελα να φτιάξω τη δική μου οικογένεια, να παντρευτώ και έτσι έχουμε την κόρη μας η οποία αυτή τη στιγμή είναι σχεδόν δώδεκα χρονών χρονών.

Θ&α: Σου μοιάζει;

Δ.Κ.: Δεν ξέρω. Νομίζω ότι αυτό είναι υποκειμενικό. Θα πω ότι μοιάζει μόνο σε μένα. (Γελάει). Όχι, αλίμονο, κάνω χιούμορ. Μοιάζει στη μητέρα της και σε μένα. Γενικά ήταν ένα από τα όνειρά μου, που γυρνούσε πάντα στο μυαλό μου και ευτυχώς έγινε. Το κορίτσι μας, οικογένειά μας είναι πολύ σημαντικά.

Θ&α: Ήθελες να βρεις αυτό που ήθελες; Γιατί προχώρησες λίγο μεγάλος.

Δ.Κ.: Σαράντα χρονών είναι μεγάλος; Εμείς δεν πάμε σύμφωνα με αυτό που συνηθίζεται, εμείς πάμε σύμφωνα με αυτό που λέει η καρδιά μας και η ψυχή μας και με αυτό που δίνει «από πάνω». Δεν τα κάνουμε όλα τα πράγματα μόνοι μας. Κι εμείς βοηθάμε, αλλά υπάρχει πάντα και μία εντολή από πάνω, αν πιστεύεις φυσικά. Εμείς και πιστεύουμε, θεωρούμε ότι είναι όλα αυτά που επιδιώκουμε κι ότι αυτό που μας δίνεται, μας δίνεται πρωτίστως από πάνω, πέρα από αυτά που ζητάμε. Αλλά αν με ρωτήσεις «Δημήτρη, θα ήθελες να φτιάξεις πιο νωρίς οικογένεια;» Θα σου πω ναι. Πάντα το σκεφτόμουν, πάντα το είχα στο μυαλό μου και το ήθελα αλλά για δέκα λόγους το καθυστερούσα, το ανέβαλα. Γνωρίζοντας όμως κάθε μέρα την κόρη μου και νιώθοντας όλο αυτό το συναίσθημα του πατέρα, πρέπει να σου πω ότι θα ήθελα και 10 χρόνια πιο νωρίς να είχα γίνει πατέρας.

Θ&α: Νομίζω ότι κάλλιο αργά παρά ποτέ ούτως ή άλλως.

Δ.Κ.: Για μένα ισχύει το «κάλιο αργά παρά αργότερα». Αλλά δε νιώθω ότι άργησα, ειλικρινά.

Θ&α: Σχετικά με τη δουλειά πάλι, η καλύτερη ανάμνηση που έχεις από τη συνεργασία σου με τα μεγάλα ονόματα που συνεργάστηκες; Στην πίστα;

Δ.Κ.: Πολλές ωραίες αναμνήσεις. Είχα πολλές συνεργασίες αλλά κάθε φορά μετά το τέλος κάποιας σεζόν που έχεις δουλέψει, σου μένει πάντα αυτή η ευχάριστη διάθεση γιατί είναι πολλά που συμβαίνουν κάθε βραδιά, κάθε στιγμή με κάθε συνεργασία, με κάθε άνθρωπο από αυτούς τους πολύ γνωστούς και επιτυχημένους καλλιτέχνες που έχεις συνεργαστεί και που είχα την τύχει να δουλέψω μαζί τους. Κάθε μια συνεργασία έχει τα καλά της και σίγουρα είναι ένα σχολείο.

Θ&α: Με ποιον θεωρείς ότι πέρασες καλύτερα όσο συνεργαζόσασταν;

Δ.Κ.: Σίγουρα με τον πατέρα μου γιατί είναι μία οικογενειακή υπόθεση και είναι ωραίο πράγμα η οικογένεια. Όμως, και με τη συνεργασία με γνωστούς άλλους συναδέλφους και καταξιωμένους ή επιτυχημένους όπως έχει τύχει στο παρελθόν να συνεργαστώ, είτε είναι μια απλή εμφάνιση σε ένα μαγαζί, σε ένα μεγάλο ή σε ένα μικρό χώρο, είτε μια συνεργασία και με τους υπόλοιπους συναδέλφους ή συνεργάτες, μουσικούς, μαέστρους. Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μας που αγαπάμε και που σεβόμαστε από τον πιο επιτυχημένο και από τον πιο σπουδαίο, είτε από μία κοπέλα, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που ξεκινάει σήμερα τη δουλειά.

Θ&α: Βέβαια με κάποιους ανθρώπους ταιριάζουμε, με κάποιους δεν πολυταιριάζουμε… Είναι λίγο και θέμα χημείας.

Δ.Κ.: Σίγουρα, μπορεί τα πάντα να είναι θέμα χημείας, αλλά στη δουλειά μας και στην κάθε δουλειά και στην κάθε δραστηριότητα μπορεί να παίζει ρόλο αυτό. Είναι κάτι το οποίο το καταλαβαίνεις και από την αρχή ή από αρκετά νωρίς, οπότε σίγουρα κάνεις παρέα με ανθρώπους που έχεις μια καλύτερη επικοινωνία. Αυτό συμβαίνει και στη δουλειά και στη ζωή και παντού. Όμως σαν εμπειρία, οι συνεργασίες είναι κάτι παρά πολύ ωραίο είτε δουλεύεις με κάποιους ανθρώπους που είναι καταξιωμένοι, είτε με ανθρώπους που ακόμη δεν έχουν καταφέρει πολλά, αλλά έχουν πολλά να δώσουν. Είναι εξίσου σημαντικό.

Θ&α: Έβγαλες 10-11 άλμπουμ εκ των οποίων τα περισσότερα ήταν πολύ πετυχημένα, μέχρι το 2007. Μετά το «live» δεν έγινε άλλο άλμπουμ και λίγο σε χάσαμε. Τι έγινε;

Δ.Κ.: Παράλληλα, έκανα κάποιες συνεργασίες και με κάποιους άλλους συνθέτες βγάζοντας κομμάτια τα οποία ήταν μεμονωμένα, όμως είχα και κάποιες δραστηριότητες όσον αφορά στην εστίαση. Έχοντας λοιπόν πατήσει με το ένα πόδι στο τραγούδι και με το άλλο στις επιχειρήσεις, μου πήρε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να κλείσω τον δεύτερο κύκλο που άνοιξα με τις επιχειρήσεις και με τα μαγαζιά. Πολύ μεγαλύτερο από αυτό που υπολόγιζα,

Θ&α: Δηλαδή απείχες συνειδητά;

Δ.Κ.: Δε μπορώ να πω ότι το συνειδητοποίησα από την πρώτη στιγμή… Ξέρεις, όπως όταν αρχίζεις να ξεμακραίνεις από τη στεριά, (γελάει) και ξαφνικά λες «τι έγινε; Πού πάω τώρα;» Οπότε σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι περνάει ο χρόνος, κάνεις κάποια πράγματα και λες «ok, όταν κλείσει ο κύκλος» και κλείνεις έναν κύκλο… Εμένα επαγγελματικά η δραστηριότητα μου πρωτίστως είναι τραγουδιστής οπότε εκεί είμαι, εδώ είμαι και συνεχίζω.

Θ&α: Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την εστίαση; Έψαχνες και κάτι άλλο, ή τυχαία;

Δ.Κ.: Παράλληλα έψαχνα και κάτι άλλο που θα μπορέσω να κάνω, το οποίο να δουλεύει παράλληλα με τη δουλειά μου, όμως δεν είναι τόσο εύκολο τελικά να μπορείς να είσαι σε δύο-τρία πόστα ταυτόχρονα.

Θ&α: Γιατί έψαχνες και κάτι άλλο;

Δ.Κ.: Επαγγελματικές ανησυχίες.

Θ&α: Είχες διαβλέψει ίσως λίγο και την κρίση που ερχόταν στο τραγούδι, στη δισκογραφία;

Δ.Κ.: Δεν έχει να κάνει με φιλοδοξίες, έχει να κάνει πάντα με το ότι μπορώ να επενδύσω κάπου, σε κάτι καλύτερο. Με αυτή την έννοια, ότι υπάρχει η ζωή, τα προς το ζην. Δηλαδή κάτι παράλληλο με αυτό που κάνουμε και στη ζωή. Δεν έχει να κάνει τόσο με φιλοδοξίες. Στη δουλειά μου αυτό που σκεφτόμουν πάντα ήταν η αγάπη μου για το τραγούδι και ευχόμουν να μου βγει σε καλό, δηλαδή να αρέσουν στον κόσμο οι δουλειές μου, οι επιλογές μου.

Γιώργος Θεοφάνους, Δημήτρης Κόκοτας

Θ&α: Οπότε, το ότι είχε αρχίσει να πέφτει η δισκογραφία, να υπάρχει αυτή η κρίση που λένε, δε σε επηρέασε ιδιαίτερα στην απόφαση.

Δ.Κ.: Όχι, η δισκογραφία ήταν κάτι το οποίο παγκοσμίως πούλαγε και πουλάει όσο πουλάει, εμείς από την άλλη μεριά στην Ελλάδα παράλληλα με τη δισκογραφία έχουμε και τις καθημερινές μας εμφανίσεις, που είναι συνεχείς, που μπορεί να είναι το Καλοκαίρι σε θέατρα, το Χειμώνα σε μαγαζιά, και παράλληλα κάποιοι άλλοι χώροι, μουσικές σκηνές,..

Θ&α: Εσύ σταμάτησες και από αυτό απ’ ό, τι ξέρω.

Δ.Κ.: Δεν σταμάτησα, εμφανιζόμουν περιστασιακά σε κάποιους χώρους, σε κάποια μαγαζιά, όπως και κάποια από αυτά που είχα φτιάξει εμπεριείχαν εμφανίσεις όπου έπαιζαν και διάφορα γκρουπάκια, έπαιζα κι εγώ ενίοτε. Όμως όταν δεν έχεις μια συνεχή παρουσία στη δουλειά μας σε κάποιο χώρο, δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις περιστασιακά, Όταν δεν έχεις μια μόνιμη παρουσία κάπου, δεν είναι το ίδιο με το να είσαι εκεί περιστασιακά.

Θ&α: Αυτό συμβαίνει και σε όλα τα επαγγέλματα.

Δ.Κ.: Προφανώς, συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα. Χάνεις λόγο την επαφή, ή και πολύ.

Θ&α: Άντεχες να μην τραγουδάς συνέχεια όπως παλιά;

Δ.Κ.: Κάποια στιγμή νιώθεις ότι θέλεις να κάνεις δέκα πράγματα και δεν είναι δυνατό να τα κάνεις μαζί. Οπότε βλέπεις τί είναι αυτό που σου λείπει πιο πολύ, τί σε εκφράζει πιο πολύ και λες «οκ, θα επικεντρωθώ σε αυτό που αγαπάω, σε αυτό που με εκφράζει. Θα κλείσω τον κύκλο σε όλα τα υπόλοιπα», γιατί πραγματικά κι εμένα μπορεί να μου λείπει πάρα πολύ το τραγούδι, μπορεί να μου λείπει πάρα πολύ το να κάτσω να γράψω τραγούδια, το να είμαι συνεχώς σε διαφορετικούς χώρους είτε σε συναυλίες, είτε σε κλαμπ είτε σε κάποια μαγαζιά με συνεργασίες, αλλά εν κατακλείδι αυτό είναι το κομμάτι που λέγεται «είμαι τραγουδιστής, είμαι εδώ και ασχολούμαι με αυτό». Σου παίρνει το μυαλό ή το χρόνο κάτι άλλο που θες να κάνεις και φροντίζεις να το τελειώσεις.

Θ&α: Έχεις τελειώσει με το επιχειρηματικό κομμάτι τώρα;

Δ.Κ.: Ναι, σίγουρα.

Θ&α: Θεωρείς ότι το τραγούδι βοηθάει τους ανθρώπους; Στην καθημερινότητά τους; Στη ζωή τους…

Δ.Κ.: Ναι, αλίμονο. Είναι μια εκτόνωση. Είτε είναι χαρούμενο είτε λυπημένο. Βοηθάει παρά πολύ την ψυχολογία μας, είτε ακούμε στο ραδιόφωνο κάτι είτε τραγουδάμε οι ίδιοι κάτι, είτε να ψιθυρίζουμε ένα ρεφρέν. Εμάς τους Έλληνες που έχουμε το δικό μας ταπεραμέντο, το Μεσογειακό, που είμαστε άνθρωποι «έξω καρδιά», μας βοηθάει πάρα πολύ.

Θ&α: Ποιό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι; Από τα δικά σου, τα Ελληνικά και κάποιο ξένο;

Δ.Κ.: Από τα δικά μου είναι πολλά τα τραγούδια και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Όπως δεν μπορώ να ξεχωρίσω και κάποια από τα τραγούδια του πατέρα μου. Αφού μου αρέσουν όλα πάρα πολύ, ή σχεδόν όλα, όπως και από τα δικά μου. Μπορεί κάποιο να μη θυμάμαι, ή κάποιο που να είναι στο δίσκο και να πω, «είναι κι αυτό, και αυτό».

Θ&α: Το «Ολόψυχα δικός σου» μάλλον είναι από τα αγαπημένα σου, αφού το αφιέρωσες κιόλας. (σ σ στο just the 2 of us)

Δ.Κ.: Το «Ολόψυχα δικός σου» είναι ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι με μουσική του Κώστα Μηλιωτάκη και στίχους του Πάνου Φαλάρα, Mάλιστα, την πρώτη φορά που έγραψαν το τραγούδι έκανε και πολύ μεγάλη επιτυχία και πολύ μεγάλη εντύπωση και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος για αυτό γιατί κάθε δουλειά θέλεις να βρίσκει ανταπόκριση.

Θ&α: Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ το «Ήλιε μου», το «Μήνυμα γραπτό» και η «Ανεμώνα».

Δ.Κ.: Κι εμένα είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια. Μπορεί να έχουν βγει αρκετά χρόνια πριν, αλλά τα χαίρομαι κάθε φορά που τα λέω.

Θ&α: Δε νομίζω ότι σταμάτησαν να ακούγονται ποτέ.

Δ.Κ.: Ευτυχώς τα ραδιόφωνα τα εκτίμησαν πολύ και ακούγονται, παίζονται ακόμη. Είναι πολύ σημαντικό.

Θ&α: Υπάρχει κάποιο άλλο Ελληνικό τραγούδι, ούτε δικό σου, ούτε του πατέρα σου, κάποιο άλλο, είτε παλιό, είτε πρόσφατο, που να αγαπάς πολύ;

Δ.Κ.: Είναι πάρα πολλά τα αγαπημένα κομμάτια είτε από τη δεκαετία του ’70 που έχει γράψει ο Πλέσσας και που έχουν τραγουδήσει ο Μητροπάνος, ο Πουλόπουλος, ο Βοσκόπουλος, είτε από άλλη δεκαετία.

Θ&α: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να το ακούς και να λες «τώρα είμαι διακοπές» ή να το ακούς και να «φεύγεις»;

Δ.Κ.: Το βλέπω λίγο διαφορετικά, ίσως γιατί είμαι μέσα στο χώρο. Κάποια κομμάτια που με «ταξιδεύουν», ήταν πριν να αρχίσω να ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι. Αυτά υπάρχουν όχι μόνο στην ελληνική δισκογραφία, αλλά και στην ξένη. Κάποια από αυτά τα τραγούδια, όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, είναι του Ξυλούρη, που άκουγα στο ραδιόφωνο πριν γίνω επαγγελματίας και πριν δουλέψω επαγγελματικά, κάποια του Τουρνά. Πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάω στη γυναίκα μου, στην κόρη μου το «όμορφη, είσαι όμορφη»…Ο καθένας στο μυαλό του τα συνδυάζει διαφορετικά. Ή τραγουδάω το «Σ’ αυτόν τον κόσμο τον παλιό» του Ξυλούρη.

Θ&α: Από τα ξένα τραγούδια; Ποια σου αρέσουν;.

Δ.Κ.: Από τα ξένα τραγούδια μου αρέσουν αυτά από τη δεκαετία του ’80 και πιο παλιά ακόμη, γιατί τη δεκαετία του ’80 υπήρχαν πολύ ωραία γκρουπ, πολύ ωραία τραγούδια. Από γκρουπ μου άρεσαν οι «Police».

Θ&α: Οι «Duran Duran»;

Δ.Κ.: Aυτοί ήταν μεταγενέστεροι, αλλά φυσικά και αυτοί με τα επόμενά τους τραγούδια, όπου είχαν άλλο ήχο, πιο ηλεκτρονικό. Πάντως στις συναυλίες που κάναμε σαν γκρουπάκι αλλά όχι επαγγελματικά, παίζαμε Bryan Adams, Bruce Springsteen. Κλασική ροκ. Παίζαμε Scorpions, παίζαμε Eagles, παίζαμε τέτοια θέματα.

Θ&α: Όλη αυτή η μουσική ήταν αγαπημένη σου ή είχες και κάποιο πιο αγαπημένο τραγούδι;

Δ.Κ.: Όλο αυτό το κομμάτι ήταν με πάρα πολλά ακούσματα και από την δεκαετία του ΄80 φυσικά αλλά και από μεταγενέστερα γκρουπ. Ουσιαστικά στο μυαλό μου δουλεύει πάρα πολύ αυτό που λέγεται μελωδία, μ’ αρέσει η μελωδία, θέλω όλο το κομμάτι να έχει μια μελωδική γραμμή. Πάντα μου άρεσε η κλασική ροκ σκηνή και ουσιαστικά και με αυτήν πρωτοξεκίνησα. Το πρώτο μου κομμάτι ήταν το «Sweet home Alabama» στην κιθάρα. Αυτά παίζαμε τότε. Παρόλ’ αυτά στο μαγαζί το πρώτο μου κομμάτι ήταν «το Καλοκαιράκι» των Φατμέ. Με αυτό είχαν ξεκινήσει και το τραγουδούν ακόμη και σήμερα και είναι από αυτά που με ταξιδεύουν. Ξέρεις κάτι; με την κουβέντα μας σκέφτομαι κι εγώ φωναχτά τώρα…

Θ&α: Η γυναίκα σου ήταν θαυμάστριά σου;

Δ.Κ.: Δεν θα έλεγα ότι ήταν δική μου φαν.

Θ&α: Εννοώ ότι είχε έρθει στο μαγαζί.

Δ.Κ.: Ναι, στο μαγαζί γνωριστήκαμε.

Θ&α: Πώς; Θες να μου πεις, αν δεν είμαι αδιάκριτη;

Δ.Κ.: Είχε έρθει στο μαγαζί και ζήτησε ένα αυτόγραφο για την αδερφή της, που ήταν πιο μικρή.

Θ&α: Από πού κατάγεται;

Δ.Κ.: Η μισή είναι Κρητικιά και η άλλη μισή είναι από την Άμφισσα, από τη μητέρα της. Ο πατέρας της είναι από την Κρήτη. Είχε έρθει να πάρει το αυτόγραφο της μικρής της αδερφής, οπότε εκεί γνωριστήκαμε. Επειδή μ’ άρεσε πάρα πολύ, ζήτησα το τηλέφωνό της. Δεν άφησα περιθώρια, τι να την αφήσω να χαθεί στο πλήθος;

Θ&α: Είναι ακόμα μεγάλη σου θαυμάστρια; Ή έχει συνηθίσει τώρα;

Δ.Κ.: Πιστεύω ότι πρέπει να δεις το πρόσωπό της, οπότε θα ήταν περιττό να με ρωτήσεις.

Θ&α: Όταν τραγουδάς φαντάζομαι πως εννοείς.

Δ.Κ.: Τα πάντα όλα, αλίμονο αν δεν ήταν τα πάντα όλα, αλλιώς δεν θα μπορούσα να συμβιβαστώ. Αυτό είναι από τα πράγματα στη ζωή που λες ή όλα ή τίποτα. Κατά τη γνώμη μου.

Θ&α: Εσύ τη θαυμάζεις;

Δ.Κ.: Το ίδιο πολύ, ή και ακόμη πιο πολύ, ή… Δεν έχει μέτρο.

Θ&α: Πρόσεχε, γιατί θα τα διαβάσει αυτά που λες. «Πρόσεχε τι λες», που λέει κι ένα τραγούδι.

Δ.Κ.: Αν είχα να πω κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω αν θα είχα μπει στη διαδικασία να μιλήσω, Θα πω αυτά που πραγματικά αισθάνομαι και νιώθω.

Θ&α: Με τι ασχολείται;

Δ.Κ.: Είναι ιδιωτική υπάλληλος.

Θ&α: Δεν έχει σχέση με το τραγούδι;

Δ.Κ.: Όχι, δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας δουλειά.

Θ&α: Η κόρη σου; Είναι θαυμάστριά σου; Λέει τη γνώμη της;

Δ.Κ.: Ναι, είναι, λέει τη γνώμη της για τα τραγούδια, για τα τραγούδια που λέω στο πρόγραμμα, είναι 12 χρονών και ακούει τα πάντα.

Θ&α: Έχει «αυτί».

Δ.Κ.: Δεν ξέρω αν είναι «αυτί». Τα παιδιά λένε αυτό που τους αρέσει, αυτό που θέλουν, οπότε θα μπορούσες να πεις ότι η κρίση τους είναι ορθή. Απ’ την άλλη μεριά είναι φαν δική μου, της αρέσουν τα κομμάτια μου, τα παλιά και τα καινούρια που σκαρώνω στην κιθάρα. Το καινούριο μου τραγούδι (σ σ. «Τη ζωή μου πήρες») που έχει γράψει ο Κώστας Μηλιωτάκης με στίχους του Δημήτρη Τσάφα, της αρέσει πάρα πολύ.

Θ&α: Τραγουδάει μαζί σου;

Δ.Κ.: Πολλές φορές και της αρέσει να τραγουδάει και άλλα ξένα κομμάτια. Γενικά μας αρέσει το τραγούδι, είναι οικογενειακό μας, το αγαπάμε.

Θ&α: Η κόρη σου έχει πάρει το οικογενειακό ταλέντο; Έχει καλή φωνή;

Δ.Κ.: Θα έλεγα πως ναι, Αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ από όλα είναι να ασχοληθεί με ό,τι θέλει στη ζωή της, αλλά να έχει ολοκληρώσει κάποιες σπουδές, είτε αυτό είναι στη μουσική είτε σε κάτι άλλο. Μπορεί να μην είναι στη μουσική αλλά να ξεκινήσει κάτι άλλο στην πορεία και παράλληλα να τη συγκινήσει και αυτό που λέγεται τραγούδι, μουσική. Τα σημερινά παιδιά είναι πολύ ωραία μυαλά επειδή αναπτύσσουν τον διάλογο με εμάς τους γονείς από πολύ μικρή ηλικία, κάτι που δεν τις ενδιέφερε τόσο πολύ τις πιο παλιές γενιές. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη εξέλιξη και πιο γρήγορη εξέλιξη. Είναι τόσες πολλές οι προσλαμβάνουσες τώρα και βλέπεις τα μυαλουδάκια τους ότι είναι τόσο κοφτερά, οπότε, ό, τι είναι καλό να γίνει, θα γίνει. Αυτό ισχύει όμως σε μια πολύ καλή βάση.

Θ&α: Δηλαδή θα ήθελες να ασχοληθεί με το τραγούδι, ή και με το τραγούδι;

Δ.Κ.: Δεν υπάρχει εύκολη δουλειά. Θα ήθελα να νιώσει ότι δεν έχει την ανασφάλεια, να μπορεί να βρει εύκολα δουλειά σε αυτό που έχει μάθει, να ανταποκρίνεται στην εργασία, χωρίς να ψάχνει να το βρει, με την έννοια, να κάνει αυτό που θα μπορούσε να’ ναι πιο εύκολο σαν πρόσβαση, αλλά να την ευχαριστεί κιόλας. Να μην ξεχάσουμε ότι στη δική μας δουλειά ψάχνουμε να βρούμε «εργασία», «στέγη» ας πούμε, πόσες φορές μέσα στο χρόνο. Από τη μια μεριά έχει το ενδιαφέρον ότι δεν βαριέσαι κάπου, αλλά από την άλλη είσαι ο «κυνηγός». Έτσι είναι, του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο …Ξέρεις πώς πάει η παροιμία… Βέβαια όλα είναι υποκειμενικά και η επιτυχία είναι συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Θα μου άρεσε η σταθερότητα.

Θ&α: Θεωρείς ότι υπάρχει τώρα σταθερότητα έτσι όπως είναι τα πράγματα γενικά;

Δ.Κ.: Αυτή είναι μια πάρα πολύ ωραία ερώτηση. Η σταθερότητα πια δεν υπάρχει, δεν μπορείς να πεις ότι επαναπαύεσαι κάπου, σε κάποιο επάγγελμα. Θέλει χρόνο η εκλογή και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να είσαι ευχαριστημένος με αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις.

Θ&α: Εσύ τώρα τι ονειρεύεσαι από εδώ και πέρα;

Δ.Κ.: Ουσιαστικά ονειρεύομαι να πετύχει το παιδί στις εξετάσεις του, σε ό,τι είναι αυτό που κάνει, αυτή είναι η πρώτη μου σκέψη. Από την άλλη μεριά, στα δικά μου επαγγελματικά, να αρέσει το τραγούδι που επιλέξαμε να κυκλοφορήσουμε στον κόσμο (Τη ζωήμου πήρες) και να το αγαπήσει και βήμα-βήμα... Να έχω υγεία, να είμαστε καλά όλοι και να μπορώ να κάνω δουλειά που αγαπάω.

Θ&α: Πώς πάει το νέο τραγούδι, Το αγαπάει ο κόσμος; έχει «περάσει» κάτω;

Δ.Κ: Το αγαπάει, έχει ήδη παιχτεί σε πολλά ραδιόφωνα στην περιφέρεια και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρώτο βήμα ότι αρέσει πολύ. Από εκεί και πέρα ευχόμαστε τα καλύτερα.

Θ&α: Έχεις στα «σκαριά» κάποιο άλμπουμ;

Δ.Κ.: Σιγά-σιγά κάποια κομμάτια θα ακολουθήσουν, θα βγουν και αυτά ένα-ένα και θα συμπεριληφθούν σε ένα μεγάλο LP, οπότε πάμε σιγά-σιγά για ένα νέο άλμπουμ.

Θ&α: Πού μπορούμε να σε βρούμε;

Δ.Κ.: Το καλοκαίρι θα είμαστε κάθε Σάββατο στο Naval, (που έχει δύο χώρους, Καλοκαιρινό και Χειμερινό) μαζί με τη Λιούμπα Ζώρα και παράλληλα θα κάνουμε συναυλίες μαζί με τον Θάνο Καλλίρη σε όλη την περιφέρεια όλο το Καλοκαίρι, όπως θα γίνουν συναυλίες και σε Δήμους αλλά και σε διάφορα μαγαζιά.