Συνέντευξη Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου

Η κυρία Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου η οποία αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στο πλάι του μεγάλου μας Νικήτα Τσακίρογλου στην παράσταση «Προσωπική συμφωνία», μας παραχώρησε μια συνέντευξη  για τα «Θ&α» με πολύ χαρά και την ευχαριστούμε γι’ αυτό. Ευγενέστατη και γλυκιά, μίλησε για τα εφηβικά της χρόνια, για την απόφασή της να γίνει ηθοποιός μετά από μια χρονική περίοδο αναποφασιστικότητας αλλά και για την τραγική κατάσταση που βίωσε, η οποία αφορά στην απώλεια της μητέρας της.

Θα θέλατε να μου πείτε λίγα πράγματα για τον ρόλο σας;

Η Ταμάρ Ζαχς είναι μια Γερμανίδα αστή η οποία γνώρισε και ερωτεύτηκε έναν Εβραίο νεαρό πιανίστα, παντρεύτηκαν και ήρθε η λαίλαπα του β’ Παγκοσμίου πολέμου και η γενοκτονία των Εβραίων και μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο άντρας της φυλακίστηκε και πέθανε τελικά στα κρεματόρια του Άουσβιτς.

Ο ρόλος είναι ουσιαστικά η μόνη μάρτυρας υπεράσπισης του Βίλχεμ Φουρτβέγκλερ ο οποίος είναι υπαρκτό πρόσωπο -και η παράσταση βασίζεται σε αληθινά γεγονότα – και ήταν ο μέγας μαέστρος στη Ναζιστική Γερμανία, ο οποίος επειδή έχαιρε της ιδιαίτερης εκτίμησης του Χίτλερ κατηγορήθηκε μετά από τους Γερμανούς ως ναζιστής και πέρασε από ανάκριση. Το έργο είναι βασισμένο στα ημερολόγιά του.

Η Ταμάρα λοιπόν είναι ουσιαστικά η μόνη μάρτυς υπεράσπισης του Φουρτβέγκλερ η οποία έρχεται να πει σε δεδομένη στιγμή ότι στην αρχή του πράγματος είχε βοηθήσει ο μαέστρος αυτήν και τον σύζυγό της να φύγουν στο Παρίσι και να σωθούν αλλά τελικά έπιασαν τον άντρα της και τον δολοφόνησαν. Αυτή είναι η Ταμάρα. Είναι μια γυναίκα η οποία είναι παθιασμένη να αποδείξει ότι ο σύζυγός της υπήρξε γιατί μετά από τα… Όπως ξέρουμε στο Άουσβιτς χάθηκαν αρχεία και άνθρωποι ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ και αυτό είναι ο διακαής της πόθος, να στηρίξει τον Φουρτβέγκλερ και να αποδείξει ότι ο άντρας της υπήρξε.

Ο ρόλος είναι πολύ δύσκολος κατά τη γνώμη μου. Πώς τον προσεγγίσατε;

Ναι, είναι αρκετά δύσκολος. Αφού φτιάξω ένα βιογραφικό του ρόλου, δηλαδή το πριν και το μετά του ήρωα, -ουσιαστικά έχω στοιχεία για την Ταμάρα ότι ήταν μια γυναίκα αστή, ότι είναι Γερμανίδα, με πατέρα προφανώς ναζί (γιατί λέει ότι ήταν με τα στρατεύματα κατοχής στη Δανία), που ερωτεύεται έναν Εβραίο, παντρεύεται έναν Εβραίο και τον χάνει. Ουσιαστικά δηλαδή έχει και μια ενοχή η ίδια γι’ αυτό, επειδή είναι Γερμανίδα. Κάνοντας λοιπόν ένα  βιογραφικό του ρόλου της Ταμάρα και όπως κάνω και συνήθως, μετά την τοποθετώ στην εποχή που δρα. Εδώ πρόκειται για τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, μια πολύ σκοτεινή περίοδος, από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Αλλιώς λοιπόν δρα ένας άνθρωπος σε ακραίες συνθήκες όπως είναι ένας πόλεμος και αλλιώς ένας άνθρωπος σε «κανονικές» συνθήκες.

Αφού λοιπόν την έχω τοποθετήσει στο περιβάλλον, αυτό που κοιτάω είναι τί τη βγάζει στη σκηνή, δηλαδή το θέμα της, ποιό είναι αυτό που τη φέρνει στη σκηνή. Αυτό λοιπόν είναι αρχικά η επιθυμία της να αποδείξει τελικά ότι ο άντρας της υπήρξε και μετά να υπερασπιστεί τον Φουρτβέγκλερ.

Μετά, σαν ψυχισμό, προσπαθώ να βρω κάθε φορά συνδέσεις με αυτό τον άνθρωπο.

Η Ταμάρα,  είναι μια διαταραγμένη προσωπικότητα μετά την απώλεια του συζύγου της, και βασικό της θέμα είναι η απώλεια, δεν μπορεί ουσιαστικά να τη δεχτεί. Κι επειδή εγώ βίωσα μια πολύ δυνατή απώλεια τελευταία, έχασα τη μητέρα μου, υπήρχε μια ταύτιση, δηλαδή πιάστηκα από εκεί. Ξεκίνησα από εκεί και άρχισα να χτίζω από εκεί.

Πολύ άσχημο να σε βοηθάει κάτι τέτοιο.

Ναι, γενικά είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργώ με προσομοίωση συναισθήματος, έτσι είμαι δηλαδή, είμαι τέτοιος ηθοποιός, ναι, ορισμένες φορές είναι ψυχοφθόρο, αλλά είναι συνάμα και λυτρωτικό. Λειτουργεί και ψυχοθεραπευτικά ορισμένες φορές. Ήμουν σε μια άλλη παράσταση όταν έχασα τη μητέρα μου, είναι τώρα δυο χρόνια, ήμουν στον «Ράφτη κυριών», έκανα κωμωδία τότε και με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν οι μόνες ώρες που ουσιαστικά δεν το σκεφτόμουν.

Μπορούσατε να μην το σκέφτεστε;

Ναι, γιατί παίρνεις ενέργεια από τον κόσμο κάνοντάς τον να γελάσει, γιατί έχεις ένα στόχο να τον κάνεις να γελάσει…Και έπαιρνα ενέργεια από αυτό το πράγμα. Εννοείται ότι δεν μπορείς να σκέφτεσαι όταν είσαι επάνω στη σκηνή τέτοια πράγματα. Σκέφτεσαι αυτό που είσαι. Αλλά ναι, ήταν οι μόνες ώρες που ουσιαστικά μπορούσα να ξεχνιέμαι, δηλαδή με τις πρόβες και μετά με τις παραστάσεις.

Τι σας τραβάει πιο πολύ; Η κωμωδία ή αυτό το κοινωνικό δράμα που παίζετε τώρα;

Αυτό που θα με ιντριγκάρει αρχικά, επειδή είμαι ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας άνθρωπος, είναι οι συνεργασίες, δηλαδή πρώτα με ποιούς θα συνεργαστώ και μετά το έργο. Βέβαια αν με ρωτάς ειλικρινά θα σου πω ότι εγώ μάλλον προτιμώ την κωμωδία. Τη θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο είδος γιατί θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει παρά να κλάψει. Όχι ότι το δράμα δεν είναι δύσκολο είδος-σε καμία περίπτωση-αλλά εγώ θεωρώ γενικά ότι δεν μ’ αρέσουν αυτοί οι διαχωρισμοί, δηλαδή ένας ηθοποιός οφείλει να κάνει και τα δύο. Δηλαδή να μπορεί να κάνει και τα δύο και να ασχολείται και με τα δύο και αυτό είναι και πολύ ενδιαφέρον. Δεν μ’ αρέσει αυτός ο διαχωρισμός. Ηθοποιός είμαι και κάνω και τα δύο, αλλά γενικά αν με ρωτάς, προτιμώ την κωμωδία.

Πώς τα πάτε με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο; Βλέπετε;

Τα πάω εξαιρετικά. Τον λατρεύω.

Αγαπημένη ελληνική ταινία;

Είναι πάρα πολλές, δεν έχω μια αγαπημένη, μ’ αρέσει πάρα πολύ η «Κάλπικη λίρα», αλλά και «Τρελλή τρελλή οικογένεια», «Οι κυρίες της αυλής»…Πάρα πολλές ταινίες μου αρέσουν και βλέπω μανιωδώς. Είμαι από αυτούς που λένε τις ατάκες απ’ έξω.

Από πού προέρχεται το «Μαρούσκα» ;

Από το Μαρία προφανώς και με φωνάζουν έτσι γιατί ο προπάππος της μητέρας μου ήταν Σέρβος ο οποίος έδωσε το όνομα στην κόρη του (τη γιαγιά μου) και έτσι πέρασε και σε μένα.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Ο μπαμπάς μου είναι σκηνοθέτης, συνταξιούχος πλέον κινηματογραφιστής. Ήταν πολλά χρόνια βοηθός σκηνοθέτη και μετά, επειδή έκανε οικογένεια, μπήκε στη ΕΡΤ σαν σκηνοθέτης και «γύριζε» εκπομπές. Μάλιστα είχε κάνει και την πρώτη εσωτερική παραγωγή στη ΕΡΤ 2 τότε, η οποία λόγω αλλαγής κυβέρνησης -γιατί έτσι συνέβαινε τότε- δεν παίχτηκε ποτέ. Ήταν ένα σίριαλ, που δεν βγήκε ποτέ στον αέρα λόγω του ότι άλλαξε η κυβέρνηση! Αυτά τα τραγικά που γίνονται στην Ελλάδα… Το σίλριαλ λεγόταν «Το πιο βρώμικο επάγγελμα» και είχε αναφορές στη χούντα, είχε εξαιρετικούς ηθοποιούς, έπαιζε ο Τίμος Περλέγκας… Αλλά κάποια στιγμή ο πατέρας  μου προσπάθησε να βρει τα βίντεο αλλά έχουν γράψει επάνω ως συνήθως αγώνες κλπ. όπως και σε μεγάλο μέρος του αρχείου της ΕΡΤ.

Οπότε το μικρόβιο όπως καταλαβαίνετε υπήρχε μέσα μου, απλώς δεν ήταν συνειδητό. Δηλαδή πήγαινα στα γυρίσματα και μαγευόμουν από αυτό τον κόσμο αλλά συνειδητά όχι. Και επειδή ήμουν και πάρα πολύ καλή μαθήτρια, απουσιολόγος… Όταν ήρθε η ώρα να δώσω Πανελλήνιες, εκεί το συνειδητοποίησα… Ήμουν πάντα βέβαια πρώτη στις σχολικές παραστάσεις, μέσα σε όλα, πρωταγωνίστρια, αλλά συνειδητά όχι και όταν ήρθε ο καιρός να συμπληρώσουμε το περιβόητο μηχανογραφικό, έλεγα «ούτε αυτό θέλω, ούτε αυτό, τί το παλεύω; Αφού ηθοποιός θέλω να γίνω!» και κάπως έτσι το αποφάσισα μέσα σε μια νύχτα.

Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου θα βρίσκεται με τις παραστάσεις της «Προσωπικής συμφωνίας» στο δημοτικό θέατρο Στροβόλου στις 23/10 και στο Παττίχειο δημοτικό θέατρο Λεμεσού στις 24/10.