ΜΙΝΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ-ΓΙΩΤΑ ΦΕΣΤΑ

Είναι η πρώτη φορά που παίζετε τραγωδία;

Είχα πάρα πολλά χρόνια να παίξω τραγωδία. Είναι η δεύτερη φορά που παίζω, είχα παίξει στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας πριν από πάρα πολλά χρόνια την «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία του Πάνου Γλυκοφρύδη και με Κρέοντα τον Πέτρο Φυσσούν. Από τότε δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτά τα κείμενα.

Ήταν δική σας απόφαση, ή απλά έτυχε να μην ξανασχοληθείτε με το είδος;

Όχι, έτυχε να μην μου ξανακάνουν καμία πρόταση για αρχαία τραγωδία, οπότε ήταν μια επιλογή των άλλων - θέλω να πω- κι όχι δική μου. Χαίρομαι πάρα πολύ που αυτή τη φορά καταπιάνομαι με αυτό το κείμενο. Τα τελευταία χρόνια είχα μια πολύ μεγάλη ανάγκη να ασχοληθώ με ένα τέτοιο υλικό και μάλιστα σκεφτόμουν, πιθανόν, ότι αυτό μπορεί να γίνει, ας πούμε, μέσα σε έναν κλειστό χώρο, κι όχι μόνο σε ανοιχτούς χώρους, και τελικά έτυχε αυτή η πρόταση από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, οπότε είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που ασχολήθηκα.

«Τρωάδες»: είναι ένα αρκετά βαρύ έργο. Πώς πλησιάσατε τον ρόλο της Εκάβης;

Όλοι οι ρόλοι στην αρχαία τραγωδία είναι πάρα πολύ δύσκολοι, αλλά ιδιαίτερα με το πρόσωπο της Εκάβης έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σε μια απόλυτη συντριβή. Κατά τη διάρκεια του έργου ακούει τη μια συμφορά μετά την άλλη. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο πράγμα. Πρέπει να βρεις ένα δρόμο… Απ’ την άλλη είναι μια βασίλισσα. Έχει δηλαδή έναν δημόσιο λόγο και έναν προσωπικό λόγο. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, να βρεις ένα δρόμο, που θα πλησιάσεις έναν άνθρωπο ο οποίος τη στιγμή αυτή δέχεται όλες αυτές τις συμφορές. Αυτό είναι όμως και μια πρόκληση για να δει κανείς το ψυχικό τοπίο αυτού του ανθρώπου. Για μένα, το τοπίο της Εκάβης, είναι το τοπίο όπου ο ανθρώπινος νους συνορεύει με την τρέλλα. Εκεί που κανείς δεν θέλει να μιλήσει, δεν θέλει να σιωπήσει. Πρέπει να διαχειριστεί το ανείπωτο.

Από τη στιγμή που είναι «ανείπωτο», πώς μπορείς να το διαχειριστείς επάνω στη σκηνή; Με τις κινήσεις;

Με όλα τα μέσα. Με το βλέμμα σου, με τα λόγια σου, με την ακοή σου, όταν ακούς…Πώς ακούς αυτά τα πράγματα, και με το σώμα σου, γιατί είναι ένα σώμα κατακλεισμένο από την οδύνη.

Οπότε ο θεατής αντιλαμβάνεται όλη την ψυχική κατάσταση της Εκάβης και χωρίς να μιλάει.

Ακριβώς, όσο μπορούμε, γιατί ξέρετε, αυτά είναι ένας δρόμος πάντοτε. Δεν είναι ντε και καλά αυτός ο δρόμος που οδηγεί σε ένα τέρμα. Ψάχνεις συνέχεια, είσαι σε μια διαδικασία. Δεν φτάνεις ποτέ σε ένα αποτέλεσμα. Είσαι πάντα, όσο καταπιάνεσαι με αυτά τα έργα, σε μια διαδικασία.

Σας έχουμε συνηθίσει και στην κωμωδία.

Ναι.

Βέβαια ασχολείστε και με τα δυο είδη.  Έχετε σκοπό να «πάτε» προς το δράμα και την τραγωδία;

Δεν ξέρω καθόλου, θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω κάτι που να αφορά πάλι την αρχαία τραγωδία, αλλά τα τελευταία χρόνια, επειδή ασχολούμαι με τα κλασικά κείμενα, -ασχολήθηκα με το «Γυάλινο κόσμο», με το «Γλάρο»- βλέπω ότι χαίρομαι πάρα πολύ όταν ασχολούμαι με αυτά τα κλασικά κείμενα. Ελπίζω και εύχομαι.

Το Χειμώνα;

Ελπίζω να γίνουν ξανά οι Τρωάδες, να γίνουν και στον κλειστό χώρο, τι να πω, δεν το ξέρουμε ακόμη αυτό. Αυτό είναι ένα τοπίο ακόμη πολύ θολό για το τι θα γίνει.

Δεν έχετε κανονίσει κάτι άλλο;

Όχι, δεν έχω κανονίσει κάτι. Νομίζω ότι οι Τρωάδες έχουν ένα μακρύ δρόμο. Έτσι κάπως το βλέπω.