Όπως έλεγε και η Μαρία Κάλλας στο βιογραφικό θεατρικό έργο του
Τέρενς Μακ Νάλλυ:
Νομίζετε πως είναι
εύκολη μια μεγάλη καριέρα;
Πάνω σε
αυτό το ερώτημα που είναι αυταπάντητο, μπορεί να στηριχτεί κάποιος για να
προλογίσει μια συνέντευξη με τον κ. Στράτο Τζώρτζογλου, καθώς η γενική του
εικόνα ως ωραίου και νέου (ναι, γιατί όχι;) μας αποσπά από την πραγματική του
ιδιότητα που είναι αυτή του σταρ, του καλλιτέχνη της μεγάλης καριέρας.
Αληθινής, όχι ψεύτικης…
Η αξία του λοιπόν, αν μη τι άλλο, «φωνάζει» από τότε που πολύ νέος
ακόμη γύρισε τον κόσμο στις κινηματογραφικές αίθουσες με την περίφημη «Φανέλα
με το 9», προκάλεσε με τον «Εργένη», αλλά και εξέπληξε το κοινό του ευχάριστα
με μια κωμωδία η οποία απέδειξε την κωμική του φλέβα -που μόνο ο Γιώργος
Κωνσταντίνου είδε τότε- το «Ιδιαιτέρα για κλάμματα». Φυσικά, οι είκοσι πέντε ταινίες,
οι δέκα επτά σειρές και οι πενήντα δύο θεατρικές παραστάσεις στις οποίες
πρωταγωνίστησε από πρωτοετής ακόμη, αποδεικνύουν αυτό που αναφέραμε στην αρχή.
Θ&α: Θα θέλατε να μου πείτε δυο λόγια για τον ρόλο σας στο έργο
«Φαέθων» όπου και πρωταγωνιστείτε;
Σ.Τ: Στην ουσία, το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη πραγματεύεται από
την αντίστροφη μεριά δύο πράγματα. Το ένα είναι ο Άμλετ, αλλά ειδομένο τελείως
διαφορετικά. Εδώ ο Άμνετ Λομ, που είναι ο ρόλος μου (στην ουσία δανείστηκε ο
συγγραφέας αυτό το όνομα Άμνετ, (με –ν-). από το όνομα του υιου του Σαίξπηρ που
στην ουσία σημαίνει «ηλίθιος» και έδωσε το όνομά του στο έργο Άμλετ που ήταν πρίγκηψ
της Δανειμαρκίας. Εκεί η σχέση είναι γιου με πατέρα, δηλαδή ο Άμλετ με το φάντασμα
του πατέρα του και του Κλαύδιου. Εγώ, επειδή όλο αυτό το πράγμα είναι
αντεστραμμένο, λειτουργώ από την αντίστροφη μεριά, έχω πάρει το όνομα του Άμλετ
αλλά το έχω κάνει Άμνετ (με –ν-) και Λομ που σημαίνει στα γαλλικά ο άνθρωπος (l’homme). Στην ουσία είμαι εγώ ο πατέρας.
Η ιστορία είναι η πατριαρχική οικογένεια, δηλαδή επικρατεί νόμος του
πατέρα. Μάλιστα ο ήρωας, σαν ένας παράλληλος στο σύμπαν Κλαύδιος, σύμφωνα με
την αρχική ιστορία του Άμλετ, όπου ο Κλαύδιος γίνεται βασιλιάς και σκοτώνει τον
πατέρα του Άμλετ, εδώ επανέρχεται, σαν να είναι η μετενσάρκωση του Κλαύδιου από
τον Άμλετ, δηλαδή σαν να έχουν περάσει ζωές και έχει γίνει Άμλετ. Αυτός ο
πατέρας πρεσβεύει το «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια». Αυτές είναι οι τρεις
μεγάλες του αξίες. Αυτά που λέμε μέσα στο έργο είναι πολύ σωστά. Μάλιστα λέει
ότι τρία είναι τα βασικά στάδια. «1)
Όρος των ελαιών, 2) Γολγοθάς, 3)Ανάσταση. Δεν μιλάω για τη Δευτέρα παρουσία,
αυτή έρχεται μετά, όταν συμβούν τα τρία πρώτα. Χωρίς αυτά τα τρία δεν υπάρχει
σωτηρία, ούτε εν ζωή, ούτε μετά θάνατον. Κι αυτό είναι το σημαντικό, το μετά. Η
αλήθεια είναι μία, μία είναι η βεβαιότητα, και όχι άλλη. «Ό, τι ειπώθηκε τη νύχτα εκείνη και οι κόμποι του ιδρώτα έτρεχαν στο
Πρόσωπό του κι είχε τα μάτια καρφωμένα στο μαύρο ουρανό και φώναξε το ένα και
μοναδικό: Γεννηθήτω το θέλημά σου! Αυτό ήταν, τα είπε όλα, μέσα σε λίγες
λέξεις. Είπε αυτό που είναι η βάση της ζωής. Το θελημά Σου. Το θέλημα Του.
Πάντα να γίνεται αυτό το θέλημα γιατί είναι το δικό του και δεν υπάρχει άλλο.»
Μέσα σ’ αυτό το μικρό μονόλογο συνοψίζεται όλη η φιλοσοφία του
πατέρα-εξουσιαστή που κηρύττει το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια με πάθος
και οποιοσδήποτε παρεκκλίνει από αυτό τον σκοτώνει, τον βιάζει, τον διαλύει.
Όλοι πρέπει να υπηρετούν το νόμο του πατέρα. Παραλίγο ο ήρωας να ήταν άγγελος, αλλά
ο διάβολος εκεί κρύβεται, στο παραλίγο, γιατί ο διάβολος όταν παρουσιάζεται σου
λέει όλη την αλήθεια, όμως η αλήθεια είναι λίγο αντεστραμμένη, δεν υπάρχει
συμπόνια στον ήρωα που υποδύομαι, τον Άμνετ Λομ.
Θ&α: Θυμίζει αρκετά τον Κυνόδοντα του Γ. Λάνθιμου.
Σ.Τ.: Έχω ακούσει ότι ο
Λάνθιμος είχε συνεργαστεί τηλεφωνικά με τον Δημητριάδη γιατί πρώτα γράφτηκε ο «Φαέθων»
και μετά ο Λάνθιμος γύρισε τον Κυνόδοντα.
Δεν ξέρω τι συνεργασία είχαν, τι κουβένετς, ή κατά πόσο επηρεάστηκε ο
Λάνθιμος από τον Φαέθοντα του Δημητριάδη. Δεν το γνωρίζω, δεν παίρνω όρκο, απλά
ξέρω πολύ καλά ότι εκείνη την εποχή –γιατί είμαι φίλος με τον συγγραφέα- πριν
κάνει ο Λάνθιμος τον Κυνόδοντά του, είχαν πολλές συζητήσεις. Ποιος ξέρει,
μπορεί να το είχε διαβάσει, να είχε επηρεαστεί, και να τον βοήθησε ο
Δημητριάδης να κάνει τον Κυνόδοντα.
Θ&α: Έχετε κοινά σημεία με τον ρόλο; Αν και είναι άνθρωπος
τέρας.
Σ.Τ.: Το πάθος, αν το βάλεις σε λάθος στίχο γίνεται καταστροφικό.
Δηλαδή θα μπορούσε ο Χίτλερ αν υπηρετούσε την ανθρωπότητα να ήταν ο μεγαλύτερος
σωτήρας της ανθρωπότητας. Με το ίδιο πάθος και την ίδια στρατηγική ευφυϊα που
κατέστρωσε το Γ’ Ράιχ, αν το είχε φτιάξει για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή για να
βοηθήσει τον κόσμο θα ήταν αυτή τη στιγμή ο «μεσίας». Το πάθος, η ιδιοφυΪα, η
γνώση, η διάνοια, όταν τοποθετηθούν σε λάθος στίχο, αυτό φέρνει καταστροφικά
αποτελέσματα.
Ο διάβολος εκεί πηγαίνει, στα
μεγάλα μυαλά και τότε δημιουργεί μεγάλο κακό γιατί είναι ο μέγας διαιρέτης
σύμφωνα με τον ποιητή Μπάιρον. Σε ένα έργο του, το «Κάιν», παρουσιαζόταν ο
εωσφόρος και έλεγε: «Μπορεί να είμαι ανώτερος ή κατώτερος από τον Θεό, ίσος
ποτέ». Ο Εωσφόρος δεν ανέχεται να είναι ίσος με τον Θεό- σε όλα μας ξεπερνάει ο
Εωσφόρος τους ανθρώπους. Είμαστε πολύ χειρότεροι από τον Εωσφόρο. Εκτός από ένα
θέμα: Επειδή ταπεινώνεται-εκεί ο άνθρωπος μπορεί να αγγίξει τον Θεό. Ο διάβολος
δεν ταπεινώνεται ποτέ. Ο πιο ταπεινός από όλους που περπάτησε στη Γη ήταν ο
Χριστός. Είχε συμπόνια, δεν επέβαλε τη δόξα, ή τη θεωρία, ή τον Θεό, δεν τα
επέβαλε, σταυρώθηκε και είπε ακόμη και λίγο πριν τη στιγμή, πριν ξεψυχήσει,
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Τόσο ταπεινός ήταν, αυτό τα συνοψίζει όλα.
Οπότε εγώ με τον Άμνετ Λομ έχω κοινό χαρακτηριστικό το πάθος γιατί
σε όλα τα άλλα δε συμφωνώ καθόλου, βιάζει τα παιδιά του, και διανοητικά και με
το στόμα και σωματικά. Το θέμα θίγει πολύ και την παιδική κακοποίηση, παρόλο
που δεν εμφανίζεται συχνά στην τηλεόραση ή στα media. Έχω έρθει σε επαφή με κέντρα
βοήθειας κακοποιημένων παιδιών και ξέρω ότι είναι πολύ ανεπτυγμένη και είναι
κάτι το οποίο πραγματικά σε ανατριχιάζει, το θεωρώ μια από τις χειρότερες
ασθένειες, χειρότερη και από τον καρκίνο. Η κακοποίηση θερίζει, απλώς δεν το
παίρνουμε χαμπάρι. Ο Δημητριάδης είχε την ευαισθησία, πολύ γενναιόδωρα, να
εκθέσει το πρόβλημα στον καθρέπτη που λέγεται θέατρο - γιατί αυτό είναι το
θέατρο, ένας μεγάλος καθρέπτης – παραμορφώνει μερικές φορές, μεγαλοποιεί κάποια
κακώς κείμενα, για να βγάλει την αλήθεια της κοινωνίας μας, των αξιών μας, των
συναισθημάτων μας. Πολύ εύστοχα λοιπόν, έχει προβάλλει τί σημαίνει παιδική
κακοποίηση. Στο έργο ο Άμνετ Λομ μπορεί να είναι ο εκτελεστής, αλλά εκείνος που
τον συντηρεί και τον υποστηρίζει είναι η μάνα και αν η μάνα δεν αποφασίσει να
δωθεί ένα τέλος, δεν μπορεί να δωθεί. Έτσι, τα παιδιά είναι κάτω από αυτή την
εξουσία και δε μπορούν να σωθούν.
Θ&α: Το θέατρο μπορεί να διδάξει τον θεατή;
Σ.Τ.: Απόλυτα. Όχι να διδάξει, απλώς να τον βοηθήσει να κάνει τις
σωστές ερωτήσεις. Όταν τοποθετείς σωστές ερωτήσεις, τότε μέσα στην ερώτηση
εμπεριέχεται και η απάντηση. Αλίμονο στο θέατρο που είναι στρατευμένο και
«βιάζει» τους θεατές να πάρουν την απάντηση, να τους δώσει μιαν απάντηση. Το
σωστό, το όμορφο θέατρο, το-στον ελάχιστο βαθμό ποιητικό θέατρο- (σύμφωνα με
τον Ελύτη-στον ελάχιστο βαθμό ποιητικό) θέτει ερωτηματικά. Δε διασκεδάζει μόνο,
ψυχαγωγεί, γιατί η σωστή έννοια του θεάτρου είναι η ψυχαγωγία ως αγωγός ψυχής.
Θ&α: Κάποτε ένας μεγάλος ηθοποιός μου είχε πει ότι δεν διδάσκει
το θέατρο τον θεατή.
Σ.Τ.: Δεν θα ‘πρεπε να διδάσκει με την έννοια του κηρύγματος, όπως
κάνει ο ήρωας στο έργο, ο Άμνετ Λομ, που στην ουσία είναι κήρυκας και επιβάλλει
δικές του θεωρίες.
Θ&α: Έχετε παίξει και εμπορικό και ποιοτικό θέατρο. Υπάρχει
κάποια ισορροπία ανάμεσα στα δύο; Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε περισσότερο με
το ποιοτικό θέατρο.
Σ.Τ.: Αν ξεκίνησα την καριέρα μου με τον Κουν, την Νάνσυ Ντιούγκουτ
που έχει πάρει και βραβείο στο Λονδίνο ως καλύτερη σκηνοθέτης, τον Μίνωα
Βολωνάκη, τον Ζυλ Ντασέν, το Σπύρο Ευαγγελάτο, τη Ρούλα Πατεράκη, αυτοί ήταν η
αρχή μου στο θέατρο, με αυτούς δούλευα τα δώδεκα πρώτα χρόνια, και μετά στον
κινηματογράφο δούλεψα με τους: Αγγελόπουλο, Βούλγαρη, Πάνο Κοκκινόπουλο,
Λευτέρη Ξανθόπουλο, του οποίου η ταινία «Ο δραπέτης» είχε πάει και στις Κάννες,
Μιχάλη Κακογάννη και Εύα Μπέργκμαν. Μετά πέρασε ένα μεγάλο διάστημα κατά το οποίο
έκανα πολύ δυνατές παραστάσεις όπως: «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη», «Ο ηλίθιος»
με τη Ρούλα Πατεράκη, «Επικίνδυνες σχέσεις» του Λακλόμ σε σκηνοθεσία Κώστα
Καζάκου, αλλά και «Βάκχες» του Ευριπίδη στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος, «Φοίνισσες»
με τη Συνοδινού στην Επίδαυρο… Δεν άφησα το θέατρο, για να πω ότι έκανα
εμπορικές παραστάσεις. Η τηλεόραση ήταν εκείνη που μου έδωσε το χρίσμα του
εμπορικού ηθοποιού γιατί «εμπορικός», με την έννοια ότι γίνεσαι ευρέως γνωστός,
μόνο η τηλεόραση μπορεί να το κάνει. Είμαι στο θέατρο συνέχεια, παίζω με
απόλυτη συνέπεια μεγάλα έργα, μεγάλα κείμενα, εκτός από μία ή δύο κωμωδίες στα
τριάντα τρία μου χρόνια στο θέατρο.
Θ&α: Δεν εννοώ ότι θεωρώ κακό το εμπορικό θέατρο
Σ.Τ.: Ούτε εγώ, αλλά μόνο η τηλεόραση μου έδωσε το χρίσμα του
εμπορικού ηθοποιού που και αυτό, δώδεκα χρόνια που έχω να κάνω τηλεόραση, εκτός
από μια εξαίρεση που έκανα δύο σίριαλ στην Κύπρο- εκ των οποίων το ένα παίχτηκε
στην Ελλάδα («Το βαλς των δώδεκα Θεών»)- δεν έχω κάνει τηλεόραση στην Ελλάδα τα
τελευταία δέκα επτά-δέκα οκτώ χρόνια. Απλώς είμαι πολύ γνωστός. Υπήρξε μια εποχή
όπου δώθηκε με πολύ ένταση το όνομά μου, ήμουν και στην τηλεόραση, και στο
θέατρο, έκανα και ταινίες και έμεινα γνωστός. Αλλιώς κανονικά, μετά από δέκα
οκτώ χρόνια απουσίας από την τηλεόραση, δεν θα έπρεπε τώρα να με θυμούνται οι
νέες γενιές. Αλλά έτυχε να γίνει εκείνη την εποχή, επειδή ήμουν για δέκα πέντε
χρόνια πολύ γνωστός και μετά αυτό παρέμεινε. Ευτυχώς τώρα ξαναγύρισα
εμπορικά-στο θέατρο δεν έχω σταματήσει να υπάρχω εδώ και τριάντα τρία
χρόνια-στην ουσία αυτό που μου δίνει πνοή στο πάθος μου είναι πραγματικά το
θέατρο και δεν έχει σταματήσει ποτέ.
Θ&α: Μιλώντας για τηλεόραση, μέχρι πότε θα σας βλέπουμε στο
σίριαλ «Γυναίκα χωρίς όνομα»;
Σ.Τ.: Σύμφωνα με τον Αntenna, μέχρι τέλος Ιανουαρίου θα παίζω εκεί. Το κανάλι μας έχει
δώσει άλλα εκατό και επεισόδια για του χρόνου, οπότε θα συνεχίσω μέχρι το
τέλος.
Θ&α: Είστε ικανοποιημένος από τον ρόλο σας στο σίριαλ;
Απόλυτα, γιατί είναι ένας χαρακτήρας αληθινός και είναι πολύ δύσκολο
αυτό, γιατί στην τηλεόραση οι περισσότεροι ήρωες είναι χάρτινοι οπότε και οι
πολύ καλοί ηθοποιοί, όταν υποδύονται χάρτινους χαρακτήρες παίζουν και εκείνοι
λίγο περιγραφικά, ή τύπους. Δεν κάνουν χαρακτήρες όπως στο θέατρο ή στον
κινηματογράφο (στις καλές του περιπτώσεις). Σε αυτή τη σειρά τυχαίνει και η
Μαρία Γεωργιάδου και ο Νίκος Απειρανθίτης να έχουν δουλέψει πολύ και
κινηματογράφο, ή να έχουν κάνει πολύ ποιοτικά σίριαλ, οπότε δίνουν τη
δυνατότητα να δημιουργούνται χαρακτήρες με πολύ βάθος και με δεύτερο και τρίτο
επίπεδο. Ένας από αυτούς τους χαρακτήρες είναι ο Φώτης. Ευτυχώς η παραγωγή έχει
πάρει πολύ καλούς σκηνοθέτες, πολύ καλό κάστινγκ και οι ήρωες είναι
πολυεπίπεδοι. Οπότε δίνεται η δυνατότητα στον ηθοποιό να φωτίσει όσο
περισσότερες πλευρές του χαρακτήρα του μπορεί. Εξαρτάται τώρα, από την
ικανότητα του ηθοποιού να τις «βγάλει». Εμένα, από ό, τι έχει ακουστεί, μου
έχει δώσει τη δυνατότητα, πραγματικά, να είμαι πολύ «ζωντανός», ένας χαρακτήρας
με πολλά χρώματα.
Θ&α: Τι θα δούμε του χρόνου στο θέατρο;
Σ.Τ.: Θα συνεχίσω τη συνεργασία μου με τον Θάνο Νίκα, γιατί είχαμε
μια εκπληκτική χημεία στον Φαέθωντα ο οποίος θα παιχτεί και δεύτερη χρονιά σε
διάφορα φεστιβάλ και στην Αθήνα. Πιθανό είναι να συνεργαστούμε πάλι με τον
Θάνο, είναι ένας εξαιρετικά σημαντικός νέος σκηνοθέτης της νέας γενιάς ο οποίος
«μπήγει το μαχαίρι στο κόκκαλο». Πραγματικά με βοήθησε πάρα πολύ να αποδώσω τον
χαρακτήρα του Άμνετ Λομ στον Φαέθωντα και να γραφτούν καταπληκτικές κριτικές
μέχρι στιγμής και το πενήντα τοις εκατό το χρωστάω σε αυτόμ και το άλλο πενήντα
τοις εκατό στην ομάδα όλων των ηθοποιών, τους «Ars Moriendi», που με την αγάπη
τους γίναμε όλοι ένα, λειτουργήσαμε όλοι σαν τα δάκτυλα του ενός χεριού και
γίναμε μια μπουνιά, μια γροθιά, γιατί το έργο αυτό μόνο ως γροθιά μπορεί να
αντιμετωπιστεί, όχι θεατρικά. Γι’ αυτό και ο Θάνος επέμεινε στη σκηνοθεσία οι
θεατές να είναι μέσα στους ηθοποιούς, σε έναν μικρό χώρο, δηλαδή επιλέξαμε
συγκεκριμένα μικρό χώρο, με φώτα από ιατρείο, πολύ φωτεινά, για να είμαστε όλοι
φωτισμένοι. Δεν δημιούργησε δηλαδή θεατρική ψευδαίσθηση, ούτε θεατρικά κόλπα
και απογύμνωσε τους ηθοποιούς, όλα έξω. Γυμνοί. Τελείως γυμνοί για να μπορέσουν
οι χαρακτήρες να είναι γροθιά στο στομάχι του κοινού. Μάλιστα οι κριτικές αυτό
γράφουν. Κάτι ανάλογο θα κάνουμε και του χρόνου στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν θα
είναι σε μουσείο, πάντως θα είναι σε χώρο όπου θα μπορούμε να είμαστε ένα με
τους θεατές.
Θ&α: Θα ανεβάσετε και μια παράσταση στο εργαστήρι σας;
Σ.Τ.: Θα κάνω μια παράσταση με
τους ηθοποιούς από το εργαστήρι μου, τον «Ήχο του όπλου», προς τιμήν του
πρώτου μου δασκάλου, του Καρόλου Κουν, ο οποίος με έβαλε κατευθείαν, από το
πρώτο έτος να παίξω το «Μιχάλη» στον «Ήχο του όπλου» και όπως εγώ ήμουν ένα
παιδί από τις γειτονιές, που δεν ήξερε θέατρο αλλά με πήρε έτσι αυτούσιο,
αυθεντικό και με ανέβασε επάνω στη σκηνή, έτσι την ίδια στιγμή, το ίδιο θέλω να
κάνω κι εγώ σε όλα τα νέα παιδιά, να τους διδάξω όλη μου την εμπειρία, όλες μου
τις γνώσεις από όλους αυτούς τους σκηνοθέτες που έχω δουλέψει, αλλά με το πάθος
και το όραμα που μου μεταλαμπαδεύτηκε από τον Κουν στην τελευταία του
σκηνοθεσία, του οποίου ήμουν και ο τελευταίος μαθητής. Το ίδιο ακριβώς δώρο που
έκανε σε μένα θέλω να κάνω και εγώ στα παιδιά. Αυτό το έργο θα ανέβει τον
Ιούνιο και θα συνεχίσει και του χρόνου.
Θ&α: Μακάρι να έχετε και εσείς το ίδιο υλικό που είχε στα χέρια
του ο Κουν.
Σ.Τ.: Μακάρι, όμως στην ουσία το θέατρο μαθαίνεται μόνο πάνω στη
σκηνή και με θεατές. Η δουλειά πρέπει να γίνεται μέσα από την καρδιά αλλά και
με γνώση, γιατί σκέτη η καρδιά δεν αντέχει αν κάνεις πολλά λάθη. Το ίδιο είχα
δημιουργήσει και στο Μανχάταν (Νέα Υόρκη), με έναν ηθοποιό και δάσκαλο τον Cornelious Horgan από το Actor’s studio
με τον οποίο κάνουμε και σεμινάρια σε όλο τον κόσμο. Στην Αμερική επίσης έχω δημιουργήσει και ένα
φεστιβάλ που λέγεται: Dionysus fest
(Φεστιβάλ του Διονύσου) και θα ανεβάσουμε τις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε
συνομιλία όμως με την Αθεοφάνεια που είναι οι αντί-Βάκχες του Δημ. Δημητριάδη, που
είναι αρχαιόθεμο έργο, αλλά ειπωμένο από την ανάποδη και είναι πιθανόν να ανέβει
και εδώ, ίσως στην Επίδαυρο. Η υπόθεση είναι η εξής: Ο Διόνυσος ακυρωμένος
δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, έρχεται και προσπαθεί μέσα από τη θυσία του να
αφήσει τη θρησκεία του να τη νιώσουν οι άνθρωποι ως ανάγκη και όχι να την
επιβάλλει, όπως το έκανε στο έργο του Ευριπίδη όπου ήταν ένας Διόνυσος
εκδικητικός θεός, που όποιος δεν τον υπάκουε, τον σκότωνε. Τώρα στην
«Αθεοφάνεια»σταυρώνεται, θυσιάζεται ο ίδιος. Το έργο θα το σκηνοθετήσουν δύο
σκηνοθέτες. Η μια είναι η βραβευμένη με Tony award Κάρεν Κάρπεντερ και συζητάμε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό για
την «Αθεοφάνεια».
Αυτό θα είναι το εναρκτήριο
έργο του Dionysus fest-voices of women (φωνές των γυναικών)
γιατί το 2020 είναι αφιερωμένο στην γυναικεία ευφυΐα, ψυχή και την ειρήνη που μπορούν
μόνο οι γυναίκες να φέρουν, σε έναν ανδροκρατούμενο πλανήτη που μόνο πολέμους
και μιζέρια υφίσταται. Αυτό θα ανέβει στο μεγαλύτερο θέατρο του Μανχάταν, και
θα είναι το εναρκτήριο έργο του φεστιβάλ που θα παίζονται στα αγγλικά ή σε
όποια γλώσσα, αρχαίες τραγωδίες, ή μπορεί και στη γλώσσα τους ο καθένας με
αγγλικούς υπότιτλους, πάντα όμως σε συνδυασμό με μοντέρνους συγγραφείς
αρχαιόθεμα έργα, οπότε να γίνεται μια συνομιλία των αρχαίων συγγραφέων με τους
σημερινούς. Αυτό το φεστιβάλ το ίδρυσα εγώ και ελπίζω να ευοδωθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου