Κριτική για την παράσταση: Παράνομη οδήγηση

Η Πάολα Βόγκελ, η συγγραφέας του έργου, το έγραψε για να στηλιτεύσει την σεξουαλική εκμετάλλευση-ασέλγια και την  αιμομιξία. Είναι ένα σκληρό έργο που μιλάει για πράγματα που δεν τα βρίσκεις συχνά, αλλά υπάρχουν. Δυστυχώς. Η παιδοφιλία, η «περίεργες σχέσεις» μέσα στην οικογένεια δεν συνιστούν πάντα αδικήματα, αλλά μπορούν να προκαθορίσουν την πορεία του μικρότερου μέλους της, σε όποιο φύλο κι αν ανήκει. Το έργο βραβεύτηκε με πούλιτζερ το 1998.

       Η συγκεκριμένη παράσταση «ανεβαίνει» για πρώτη φορά στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος, δεκαοκτώ χρόνια μετά τη συγγραφή του. Το θέμα ακούγεται πολύ «βαρύ» και είναι, αλλά αυτό δεν προβάλλεται στον θεατή. Το κοινό δεν εισπράττει κάποιου είδους προσβολή, λόγω του θέματος του έργου, αλλά αντίθετα περνάει ευχάριστα-όσο κι αν φαίνεται παράδοξο- δυόμιση ώρες γιατί τόσο η σκηνοθεσία όσο και κάποια πρόσωπα του έργου βοηθούν σε αυτή την «ελάφρυνση», όπως και στην τελική λύτρωση του θεατή.

      Αναφέροντας τη σκηνοθεσία, να πούμε ότι η σκηνοθέτης, κ. Άσπα Καλλιάνη, η οποία έχει κάνει και την δραματουργική επεξεργασία, είχε ένα πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει παρόλο που το έργο είναι καλογραμμένο. Έπρεπε να προσαρμόσει τις ανάγκες του έργου σε ένα πολύ μικρό θεατράκι, όπως είναι το Νέο Υπερώο του ΚΘΒΕ και να βρει λύσεις για κάποια διαδικαστικά θέματα, όπως και να μην αφήσει την δικαιολογημένη ένταση των ηθοποιών-λόγω των ρόλων τους-να περάσει υπερβολική στην πλατεία. Τα κατάφερε. Οι επιπλέον σκηνές και τα κωμικά κάποιων ρόλων ελάφρυναν αρκετά την δραματική ένταση. Οδήγησε τους ηθοποιούς στο να ταυτιστούν με τους ρόλους και έτσι να τους αποδώσουν τέλεια.

        Ο κ. Βασίλης Σεϊμένης που κρατάει τέσσερις ρόλους (παππούς/γιαγιά/μέλος χορού/ομαδάρχης), απέδωσε εξαιρετικά σωστά και δυνατά τον ρόλο του άξεστου παππού-αν και δεν έπειθε και τόσο η ηλικία- και της γιαγιάς, στην οποία ήταν καταπληκτικός και έδειξε έτσι μια πολύ δυνατή κωμική φλέβα, η οποία πήρε πάνω της όλο το έργο και το «ελάφρυνε» όταν χρειαζόταν. Η πολύ χαρισματική κ. Εύη Σαρμή ήταν η μητέρα που αναγκάστηκε να γίνει, και η απαξίωσή της για τον ρόλο της μητέρας είναι πολύ φανερή. Στους υπόλοιπους ρόλους συμβάλλει κι αυτή στην δημιουργία κάπως πιο χαλαρού κλίματος. Κατά τα άλλα είναι μια ηθοποιός με πολύ μπρίο και μεγάλη άνεση πάνω στη σκηνή.

        Η κ. Δώρα Θωμοπούλου είχε έναν κάπως μικρό ρόλο αλλά εξίσου σημαντικό ως σύζυγος του Πεκ που υποφέρει σιωπηρά και ξεσπάει με έναν τρόπο που κάνει όλους τους θεατές να τη λυπούνται-όπως θα όφειλε- αλλά και να θέλουν να την παρηγορήσουν. Ο κ. Θάνος Φερετζέλης πείθει πολύ ως μικρός Πεκ που χρειάζεται να είναι πάρα πολύ προσεκτικός για να μην οδηγηθεί σε μια απλή και αστεία ερμηνεία του ρόλου. Ο πρωταγωνιστής κ. Στάυρος Ζαλμάς μας έχει συνηθίσει σε μεγάλες ερμηνείες, μια εκ των οποίων ήταν και αυτή. Ο θείος Πεκ φαίνεται δυνατός αλλά σιγά-σιγά ξετυλίγει έναν εαυτό που δεν φανταζόταν κανείς. Είναι ο άνθρωπος που δεν θα ήθελε να ξέρει κανείς, το «μίασμα», που όμως βρίσκει λύτρωση όχι με τον καλύτερο τρόπο γι΄αυτόν. Ο ηθοποιός έδωσε μια ξεχωριστή διάσταση στον ρόλο, καθώς οδηγεί τους θεατές να τον λυπηθούν-αυτόν και όχι το θύμα. Αυτό και μόνο το κατόρθωμα λέει πολλά για την υποκριτική δεινότητα του κ. Ζαλμά. Επίσης είχε και κάποιες πολύ μικρές κωμικές εξάρσεις που του πήγαιναν πολύ. Τέλος θα ασχοληθούμε και με την πρωταγωνίστρια, την το «μικρό» της παράστασης. Η κ. Νεφέλη Κουρή είναι εξαιρετικά ταλαντούχα και κρατάει έναν πολύ δύσκολο-από ερμηνευτικής άποψης- ρόλο. Οι συναισθηματικές εξάρσεις του ρόλου είναι συνεχείς. Η ίδια οδηγείται στα άκρα καθώς χρειάζεται να αλλάξει οκτώ διαφορετικές ηλικίες μέσα σε δυόμιση ώρες, για τις οποίες πείθει τους πάντες. Δεν «παίζει» το «μικρό», γίνεται το «μικρό». Παρόλο που είναι το θύμα στην όλη υπόθεση, μας προκαλεί να δούμε και μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα του ρόλου που είναι πολύ διαφορετική από αυτή που φανταζόμασταν. Συγχαρητήρια στην νέα ηθοποιό, είναι σίγουρο πως έχει πολλά να προσφέρει στο θέατρο.

       Όσο για τα σκηνικά και τα κοστούμια, ο κ. Γιώργος Γεωργίου έκανε έναν άθλο δεδομένου του μικρού χώρου του θεάτρου, καταφέρνοντας να δημιουργεί διαφορετικές εποχές και χώρους με το υπάρχον σκηνικό, χωρίς αλλαγές. Οι φωτισμοί του κ. Φίλιππου Κουτσαφτή ήταν αυτοί που «έσωζαν την κατάσταση» και δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και έκαναν τη διαφορά στις ξεχωριστές σκηνές του έργου. Η μετάφραση του κ. Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη ήταν σωστή.

 

ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΟΔΗΓΗΣΗ-ΝΕΟ ΥΠΕΡΩΟ-ΚΘΒΕ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΣΑΙΖΟΝ 2014-2015

Ε.Β.