Οι κωμωδίες και ιδίως αυτές που διαρκούν τόσο πολύ όπως το εν λόγω έργο (2:45') χρειάζονται υπομονή για να τις παρακολουθήσεις, καθώς εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να σε κάνουν να γελάς όλη αυτή την ώρα και κάπου κουράζεσαι. Το συγκεκριμένο έργο, "Χωρίζουμε λέμε..." αρχίζει πολύ δυνατά. Από το πρώτο κι όλας λεπτό σου δημιουργεί μια εύθυμη διάθεση γιατί αντικρίζεις τους τρεις πρωταγωνιστές και ιδίως την γυναίκα της υπόθεσης, κ. Βασιλείου Παπαλόλα (Ελένη Καστάνη) σε κάποια υστερία και άγχος που όμως ερμηνεύονται υπέροχα από την πρωταγωνίστρια.
Μιας και αναφέρθηκα στις ερμηνείες, ας αρχίσω από την προαναφερθείσα κ. Καστάνη η οποία "έπαιξε" με μπρίο και κέφι την αιτούσα διαζυγίου. Ο ρόλος της απαιτεί καθαρότητα ερμηνείας και ισορροπία εκφραστικών μέσων τα οποία κατέχει και τα χρησιμοποιεί εδώ κατά κόρον. Η σαρωτική -από ένα σημείο και μετά- κ. Καστάνη δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να αποφασίσεις πως έχεις να κάνεις με μια περίπτωση κωμικού που αναγκάζεσαι να παρακολουθήσεις γιατί δεν σε αφήνει σε καμία περίπτωση "ήρεμο". Υπέροχη, δυναμική, αστεία.
Ο κ. Χαραλαμπίδης στον ρόλο του δικηγόρου είναι κωμικός όσο του επιτρέπει το κείμενό του και υπέρ το δέον πειστικός ως δικηγόρος. Οι εκφράσεις του και το στήσιμό του, είναι πολύ καλά μελετημένα. Δεν είναι απλά διεκπεραιωτής αλλά σέβεται απόλυτα ακόμη και τον μικρό αυτόν ρόλο.
Ο κ. Ρήγας στον ρόλο του συζύγου είναι άνευρος, σου δίνει την εντύπωση πως βαριέται, τουλάχιστον στην αρχή. Ίσως να θέλει να προσδώσει ένα ακόμη χαρακτηριστικό στον ρόλο που ο ίδιος έγραψε, αλλά μάλλον το έχει ενστερνιστεί πάρα πολύ. Από τη μέση του έργου και μετά συγκεντρώνεται κάπως περισσότερο και αποδίδει καλύτερα έναν ρόλο που δεν ζητάει και πολλά από αυτόν. Ίσως όλο αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί στη σκηνοθεσία που ανήκει στον κ. Ρήγα, αλλά ας επανέλθω στον ρόλο του. Τελειώνοντας το έργο, βάζει τα δυνατά του στον μονόλογο που αναφέρεται στο παρελθόν του ρόλου και τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά.
Η σκηνοθεσία ανήκει στον κ. Αλέξανδρο Ρήγα, όπως προείπαμε. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκηνοθετήσεις μια κωμωδία όπως αυτή εδώ, η οποία βασίζεται εξ ολοκλήρου στο κείμενό της. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης του έργου σου γιατί υπάρχει πρόβλημα αντικειμενικής ανάγνωσης και δημιουργίας μιας παράστασης με μέτρο. Εδώ ξέφυγε κάπως ο κ. Ρήγας, ενώ καθοδήγησε σωστά τους δύο ηθοποιούς του και ο ίδιος έμεινε "ασκηνοθέτητος" -αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο.
Τα σκηνικά της κ. Λίας Ασβεστά είναι πολύ όμορφα αν και κάπως υπερβολικά για ένα δικηγορικό γραφείο. Οι πίνακες είναι πολύ εμπνευσμένοι καθώς τονίζουν την γελοιότητα της όλης κατάστασης του έργου και προκαλούν μια επιπλέον ελαφρότητα στη διάθεση του θεατή. Τα κοστούμια της κ. Κατερίνας Ανδρικοπούλου ταιριάζουν στους υπερβολικούς χαρακτήρες των ρόλων. Θέλω να κάνω μια ένσταση μόνο για το κόκκινο φόρεμα της πρωταγωνίστριας το οποίο δημιουργεί υπερβολική ένταση στον ήδη ακραίο χαρακτήρα της.
Οι φωτισμοί του κ. Αλέκου Αναστασίου είναι πολύ δυνατοί. Επιβάλλεται φυσικά από το κείμενο να γίνεται διάλογος με τους θεατές, αλλά θα μπορούσε να τους χαμηλώνει κάποτε ώστε να εξυπηρετείται κάπως και η θεατρική ψευδαίσθηση.
Όσο για τους πρόσθετους ηθοποιούς που παρουσιάζονται μέσω βίντεο ως μάρτυρες για το διαζύγιο, θεωρώ πως είναι πολλοί. Παρ' όλα αυτά, ξεχωρίζω την κ. Ανδρίτσου η οποία ερμήνευσε τέλεια την ιδιοκτήτρια μίνι μάρκετ και τον κ. Πούλη ο οποίος είναι αγνώριστος ως γκουρού.
3/4/16
Ε.Β.
Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου