ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΥΛΗΣ

Η ζωή είναι ένα πανηγύρι. Και κρατάει πολύ λίγο, όπως όλα τα πανηγύρια.
Για αυτό πρέπει να το χαιρόμαστε.

 

Θ&α :Η σειρά «οι συμμαθητές» όπου παίζετε, είναι προσαρμογή του «Graduados».

Σ.Π.: Ναι, Αργεντίνικο είναι.

Θ&α: Επειδή αυτοί οι ρόλοι είναι συνήθως ανάλογοι με τους ξένους, σας ενοχλεί που θα πρέπει να είστε ντυμένος και να παίζετε περίπου σαν τον αντίστοιχο ξένο ηθοποιό; Δηλαδή μπορείτε να αναπτύξετε ελεύθερα τον ρόλο σας; Έχετε κάποια ελευθερία;

Σ.Π.: Ναι, Όχι κάποια ελευθερία, έχουμε απόλυτη ελευθερία. Γιατί έχει γίνει προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα. Άλλο τα ήθη και οι χαρακτήρες και οι τύποι και η ζωή που είναι στην Αργεντινή, αλλιώς είναι αλλού που το «ανέβασαν»,- δεν ξέρω- γιατί έγινε και σε άλλες χώρες, έχει πουληθεί και σε άλλη χώρα νομίζω, αλλά διαφέρουμε σαν άνθρωποι. Κάθε λαός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Κι ο δικός μου ρόλος νομίζω ότι είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν το’χω δει το Ισπανικό, συγγνώμη, το Αργεντίνικο, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό. Εκείνος που κάνει τον ρόλο μου εκεί, μου έχουν πει ότι είναι ένας Ασιάτης.

Θ&α; Α, το έχουν αλλάξει έτσι.

Σ.Π.: Ναι.

Θ&α: Δεν είναι γκέυ;

Σ.Π.: Δεν ξέρω αν είναι γκέυ ή όχι, αλλά νομίζω ότι είναι ένας Γιαπωνέζος, Φιλιππινέζος, Ασιατικής καταγωγής εκεί. Εδώ είναι, εντάξει, είναι διαφορετικά τα πράγματα. Εγώ έχω απόλυτη ελευθερία και-ε, απόλυτη- εννοώ μέσα στα πλαίσια στα οποία είναι γραμμένος ο ρόλος για την ελληνική πραγματικότητα, έτσι; Νομίζω ότι σωστά με οδήγησε και ο σκηνοθέτης, ο Βασίλης Θωμόπουλος και ο Παναγιώτης Κούτρας που έκαναν τη δουλειά, τη σκηνοθεσία. Όχι, έχουμε απόλυτη ελευθερία όλοι οι ηθοποιοί και είναι προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν μπορούσε να είναι όπως είναι εκεί και να το παίξουν Έλληνες ηθοποιοί. Θα ‘ταν πολύ… θα ‘ταν λίγο… θα κλώτσαγε στη χώρα μας νομίζω.

Θ&α.: Ναι, σίγουρα. Τα τελευταία χρόνια κάνουν πολλές προσαρμογές…

Σ.Π.: Μεταφορές

Θ&α: Ναι, μεταφορές.

Σ.Π.: Προσαρμόζονται. Πάντα.

Θ&α: Προσαρμόζονται, αλλά, και πάλι φαίνεται. Δηλαδή εγώ πολλές φορές χωρίς να δω τους τίτλους καταλαβαίνω και λέω ότι αυτό τώρα είναι μεταφορά.  Έχουν κάποια διαφορά οι κωμωδίες, νομίζω, ιδίως οι λατινοαμερικάνικες, σε σχέση με τις ελληνικές. Είναι πολύ…μπουφόνικες ας πούμε.

Σ.Π.: Ναι, μπορεί, κοίταξε όμως επειδή είναι κι αυτοί λίγο θερμόαιμοι κι είναι Λατίνοι. Λατίνοι σε εισαγωγικά έτσι; Γιατί είναι και ντόπιοι πληθυσμοί εκεί πέρα, απλά πήγαν οι Λατίνοι εκεί, αλλά μοιάζουν λίγο στη συγγραφή γιατί είναι λίγο κι αυτοί σαν κι εμάς του πανηγυριού και του χορού κι είναι και πιο εξωστρεφείς από άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς. Δηλαδή ίσως βρούμε πιο πολλά κοινά χαρακτηριστικά με κάποιους από αυτούς τους λαούς παρά με κάποιους βορειοευρωπαίους,  από εδώ, δικούς μας.

Θ&α: Έχετε πει σε μια συνέντευξή σας ότι είστε εύθυμος άνθρωπος, και σαν χαρακτήρας αισιόδοξος και χαρούμενος.

Σ.Π.: Ναι,

Θ&α: Σε αντίθεση με κάποιους άλλους κωμικούς που λένε ότι οι περισσότεροι γίνονται κωμικοί ακριβώς επειδή στη ζωή τους είναι λίγο πιο…όχι σοβαροί, πώς να το πεις; Και παίζουν για να δώσουν και να πάρουν κι αυτοί χαρά από τον κόσμο.

Σ.Π.: Όχι, εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν ξέρω, κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να είναι έτσι ή να νιώθουν έτσι και να γίνονται έτσι στη σκηνή πάνω. Εγώ (παύση) νομίζω, έτσι; Μπορεί να νομίζω εγώ ότι είμαι ευχάριστος και χαρούμενος και οι γύρω μου να νομίζουν ότι δεν είμαι. Ξέρεις, είναι κι αυτό. Αλλά εγώ νομίζω ότι είμαι και στη ζωή μου ένας  χαρούμενος άνθρωπος, αισιόδοξος. Όσο μπορώ πια αυτή την εποχή. Αλλά νομίζω ότι είμαι… πάντα έτσι ήμουν κι από παιδί. Ήμουν ένα αστείο παιδί, ας το πω έτσι απλά. Δηλαδή προσπαθώ να αντιμετωπίζω τη ζωή με χιούμορ και με πλάκα. Έτσι απλά. Γιατί αλλιώς δεν γίνεται. Κι έτσι είμαι και στη σκηνή κι έτσι είμαι και στη ζωή. Νομίζω ότι η ζωή είναι ένα πανηγύρι. Και κρατάει πολύ λίγο, όπως όλα τα πανηγύρια. Για αυτό πρέπει να το χαιρόμαστε. Έτσι νομίζω. Νομίζω ότι είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος. Τώρα, αν ρωτήσεις τη γυναίκα μου μπορεί να σου πει: όχι. Μπορεί να σου πει: είναι ένας θλιβερός άνθρωπος. Και βαρετός. (γέλια).

Θ&α: Όχι, εντάξει μου φτάνει η δική σας απάντηση. Ο ρόλος σας εδώ στο έργο, στο «Δεν θα με τρελλάνεις εσύ εμένα», μοιάζει λίγο με τον ρόλο στους συμμαθητές.

Σ.Π.: Ναι, ναι.

Θ&α: Είναι αυτό που είναι τέλος πάντων, το κωμικό που βγάζει. «Σας βολεύει» να ταιριάζετε τους ρόλους του θεάτρου με της τηλεόρασης ή απλά τυχαίνει;

Σ.Π.: Όχι. Φέτος έτυχε. Γελάμε, αστειευόμαστε με τα παιδιά. Γελάμε δηλαδή γιατί λέμε ότι φέτος είναι η χρονιά του γκέυ. Γιατί λέω, έρχομαι από το στούντιο, και κατευθείαν κάνω αυτό. Έτυχε φέτος αυτό. Του χρόνου θα κάνω κάτι άλλο, θα κάνω έναν εραστή, είναι σε μια καινούρια κωμωδία που ετοιμάζουν οι Ρέππας-Παπαθανασίου, θα είμαι εκεί, και είναι εντελώς διαφορετικό. Έτυχε φέτος αυτό. Δεν με βολεύει καθόλου. Βαριέμαι τα πράγματα γρήγορα. Όπως όλοι οι ηθοποιοί, θέλω να κάνω συνέχεια καινούρια πράγματα. Δηλαδή είναι λίγο…ίσα ίσα θα έλεγα το αντίθετο, ότι είναι κουραστικό, ξέρεις, να το κάνεις και στο πλατώ και εδώ (στο θέατρο).

Θ&α: Άλλοι θα νόμιζαν ότι είναι εύκολο.

Σ.Π.: Όχι, όχι. Η δουλειά μας είναι να αλλάζουμε. Κάθε χρόνο, δυο φορές τον χρόνο μάλλον, που δουλεύουμε στο θέατρο είναι να αλλάζουμε. Δηλαδή το καλύτερο θα ήταν να αλλάζαμε και πιο συχνά ακόμη. Εγώ θα ήθελα να άλλαζα και κάθε τρεις μήνες έργο, ή ρόλο.

Θ&α: Κουράζει τόσο πολύ δηλαδή το ίδιο;

Σ.Π.: Τόσο πολύ… εντάξει, ξέρεις τι; Απλά είναι ότι ζηλεύεις πράγματα που θέλεις να παίξεις. Δηλαδή βλέπεις άλλους που παίζουν κάτι και λες : α, θα ήθελα να το παίξω. «Ζηλεύεις»… κατάλαβες, με την καλή έννοια. Είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να παίξουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα. Να βουτάνε.

Θ&α: Οπότε αυτός ο ρόλος που θα κάνετε του χρόνου-είδηση τώρα- ο εραστής που μου είπατε, δεν έχει κανένα κωμικό στοιχείο;

Σ.Π.: Εραστής… εγώ δεν ήμουν ποτέ εραστής στο θέατρο, δεν έκανα τέτοιους ρόλους. Εννοώ θα κυνηγάει κάποια για να κοιμηθεί μαζί της, για να της προσφέρει κάτι, είναι κάποιος σε ένα… είναι μια τρελλή κωμωδία.

Θ&α: Είναι μεταφορά κι αυτή;

Σ.Π.: Όχι, είναι καινούριο. Καινούριο έργο των Ρέππα-Παππαθανασίου. Θα ξεκινήσουμε στην Αθήνα τον Οκτώβριο.

Θ&α: Ποιος είναι αγαπημένος σας Έλληνας ηθοποιός; Παλιός και καινούριος.

Σ.Π.: Και παλιός και καινούριος… εμένα μ’ αρέσει ο Γιώργος Αρμένης πολύ, ο Κιμούλης μ΄αρέσει πολύ. Ο Χατζησάββας.

Θ&α: Μου λέτε ηθοποιούς που δεν είναι ιδιαίτερα κωμικοί.

Σ.Π.: Ναι, εντάξει, ποιος άλλος; Μ’ αρέσει ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Μ’ αρέσει ο Σπύρος πολύ. Αυτοί.

Θ&α: Από τους παλιούς;

Σ.Π.: Από τους παλιούς πολλοί. Ο Αυλωνίτης μ’ αρέσει, ο Χατζηχρήστος. Ο Βέγγος. Ο Βουτσάς που παίξαμε κι όλας. Και με τον Βουτσά και με τον Βέγγο έχω παίξει. Η Βλαχοπούλου μ’ αρέσει. Όλοι αυτοί οι κωμικοί οι παλιοί μ’ αρέσανε πολύ. Τους θαύμαζα. Και η Καρέζη μ’ άρεζε πολύ σαν ηθοποιός. Είχαν κάτι περίεργο, κάτι μαγικό αυτοί, όλη η γενιά αυτή τότε του ’60.

Θ&α: Θυμάστε κάτι από τον Βέγγο να μας πείτε;

Σ.Π.: Δεν θυμάμαι τώρα πολλά πράγματα. Θυμάμαι όμως ότι ήταν πολύ, πολύ ευγενικός άνθρωπος και αγχώδης. Και μεγάλος ηθοποιός. Μ’ άρεσε πολύ ο Θανάσης και ο Κώστας που δούλεψα μαζί τους. Με τον Θανάση δουλέψαμε στην τηλεόραση, στο «περί ανέμων και υδάτων», αλλά θυμάμαι τί λατρεία του είχε ο κόσμος. Όταν πήγαμε στην Κέρκυρα και κάναμε τα γυρίσματα στο «Περί ανέμων και υδάτων», ο κόσμος αντιμετώπιζε τον Θανάση σαν ροκ σταρ. Κατέβηκε κάτω, εκεί που είχαμε γυρίσματα στα καντούνια, εκεί στα στενά της Κέρκυρας, έτρεχαν ο κόσμος να τον πιάσουν, να τον ακουμπήσουν, να του δώσουν δώρα, να του πουν :έλα να φας, να πιεις, να κάνεις… κι ήταν απίστευτο αυτό που έβλεπα. Δηλαδή δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα. Ήταν γίγαντας, ήταν μεγάλος. Το ίδιο και με τον Κώστα, στο θέατρο. Ήταν πολύ καλός και έδινε και ωραίες συμβουλές.

Θ&α: Ναι;

Σ.Π.: Ναι, είχαμε δουλέψει το «μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» πριν εφτά χρόνια περίπου, όχι οχτώ, ναι πριν 7-8 χρόνια στο Λαμπέτη παίξαμε με τον Κώστα και με συμβούλευε πολύ «να κάνεις αυτό, εκείνο, να προσέχεις εκείνο»…

Θ&α: Καμιά συμβουλή που τη θυμάστε και την εφαρμόζετε;

Σ.Π.: Θα σου πω τώρα…εκτός από τις θεατρικές, που εντάξει, ήταν πολύ σωστός πολύ καίριος, δεν τις θυμάμαι γιατί ήταν, ε, ξέρεις, ήταν της στιγμής εκείνης, απλά θυμάμαι ότι στα γυρίσματα, όταν πηγαίνουμε κάθε φορά, είναι κανόνας. Το λέμε και γελάμε και με τον Βασίλη τον Θωμόπουλο. Αυτό που έλεγε ήταν: Τώρα λέει, να κάθεστε. Μην σηκώνεστε όρθιοι. Να ξεκουράζεστε, Όλη μέρα στο γύρισμα θα είστε χαλαροί κι όταν χρειάζεται να είναι η ώρα σας να σηκωθείτε να είστε έτοιμοι δυνατοί». Έτσι έλεγε. Αλλά ήταν και πολλές οι παρατηρήσεις που μου έκανε στο Λαμπέτη σχετικά με το πλασάρισμα του αστείου, και άλλα.  Ήταν πολύ σωστός. Και η καλύτερη συμβουλή που μου είχε πει, ήταν να κόψω το τσιγάρο και το έκοψα, και το κράτησα από τότε.

Θ&α: Μπράβο. Για έναν ξένο ηθοποιό πείτε μου.

Σ.Π.: Που μ’αρέσει;

Θ&α: Που θαυμάζετε, που σας αρέσει…

Σ.Π.: Μ’αρέσει…μ’ αρέσει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο πολύ, ο Αλ Πατσίνο. Αυτή η γενιά των ηθοποιών μ’ άρεσε πολύ.  Μ’ αρέσουν οι πιο παλιοί. Μ’ άρεσαν αυτοί, πάρα πολύ αυτοί οι ηθοποιοί. Ε, θα σου πω τώρα και ποιος άλλος μ’αρέσει. Ηθοποιός πριν από εκατό χρόνια. Μ’ αρέσει ο Τσάρλυ Τσάπλιν.

Θ&α: Ε, αν δεν σας άρεσε κι ο Τσάρλυ Τσάπλιν…

Σ.Π.: Μα δεν είναι; Είναι, κάθομαι ακόμη και τον κοιτάζω και λέω: έχει κάτι ταινίες πριν εκατό χρόνια και τις βλέπουμε ακόμη. Είναι τρομερός.

Θ&α: Και ήταν και πολύ δυνατός και στις δραματικές του…

Σ.Π.: Ναι, ναι, μα ήταν μεγάλο ταλέντο.  Έγραφε μουσική μόνος του, έγραφε τα σενάρια… έγραφε… τα πάντα. Και τα έφτιαχνε… Ήταν καταπληκτικός.

Θ&α: Είχε μια σκηνή σε μια ταινία, το… δεν θυμάμαι τώρα. Που περπατάει έξω από ένα εστιατόριο, –νομίζω είναι στον «Χρυσοθύρα», τέλος πάντων- περπατάει απ’ έξω και δεν μπορεί να μπει μέσα, δεν τον έχουν καλέσει, κι ήταν η φίλη του μέσα, και άμα προσέξετε περπατάει με σκυμμένο το κεφάλι, και τον βλέπεις απλά να περπατάει. Και αισθάνεσαι μια στενοχώρια, σου ‘ρχεται ένα πράγμα… και λες, αν είναι δυνατόν.

Σ.Π.: Ναι… Και ήταν πριν εκατό χρόνια, έτσι; Καλά, είναι τρέλλα αν το σκεφτείς δηλαδή αυτό. Ήταν, εντάξει.

Θ&α: Ηθοποιός του θεάτρου όμως, γι΄αυτό.

Σ.Π.: Ναι, ξεκίνησε ναι, από το θέατρο… ήταν ακροβάτης. Ήταν μαγικός αυτός. Με το σώμα του έκανε καταπληκτικά πράγματα.

Θ&α: Στην τηλεόραση θα θέλατε να κάνετε κάτι δραματικό; Γιατί σχεδόν όλες οι σειρές είναι…

Σ.Π.:  Ναι, θέλω αλλά δεν έχει τύχει ως τώρα. Εγώ θέλω αλλά δεν τυχαίνει. Στο θέατρο έπαιξα, είχα παίξει στο «Γλυκό πουλί της νιότης».  Ναι, και έκανα ένα κάθαρμα εκεί υποτίθεται. Ξέρεις, στο θέατρο ξεκίνησα με έναν δραματικό ρόλο.

Θ&α: Στην Ευρυδίκη.

Σ.Π.: Στην Ευρυδίκη του Ανούιγ και έκανα τον νέο που αυτοκτονούσε για τον έρωτα της Ευρυδίκης. Και όταν το πρωτόπαιξα εκεί πέρα μου λένε: α, τέτοια πράγματα θα παίζεις. Τους λέω: δεν μ΄αρέσουν πολύ αυτά, θέλω να παίζω κωμωδίες. Λένε: όχι, όχι. Και μετά από εκεί και πέρα έπαιζα κι εγώ μόνο κωμωδίες.

Θ&α: Πάλι καλά, αφού σ’αρέσουν και είσαι καλός. Γιατί μπορεί να σου αρέσουν και να μην είσαι καλός.

Σ.Π.: Σωστό κι αυτό, εντάξει.

Θ&α: Τους ρόλους πώς τους διαλέγετε; Δηλαδή θέλετε να είναι πώς; απλά κωμικοί και ας είναι;

Σ.Π.: Όχι, δεν τους διαλέγω, ξέρεις τι; Δεν… σού ’ρχεται μια πρόταση.  Ας πούμε να, είναι ή ο Μιχάλης Ρέππας -που δουλεύω μαζί- και ο Παπαθανασίου, ή είναι ο Ρήγας, που έχω δουλέψει, και αυτοί που είναι σύγχρονοι συγγραφείς τώρα, αυτοί που έχουμε, και σου προτείνουν ένα έργο. Το διαβάζεις, το κοιτάς, (συνήθως αυτοί ξέρεις, ε, τις προτάσεις δεν τις κάνουν τυχαία), δηλαδή θα πάρουν εμένα που θα τους ταιριάζω γι’αυτόν τον ρόλο και θα τους πω και… θα είμαι κοντά στο να τους πω και ναι. Κατάλαβες τι εννοώ; Δηλαδή υπολογίζουν περίπου. Και μερικές φορές ίσως και γράφουν κοντά σε μας. Δηλαδή, λένε: αυτό ταιριάζει στον Σπύρο, στον Γιώργο, σε δυο-τρεις ας πούμε κάπως. Δηλαδή, δεν μπορώ εγώ να πω : γράψε μου ένα ρόλο γι ‘αυτό. Ξέρεις, έρχεται-μάλλον πάω εγώ προς τον ρόλο. Κάπως έτσι γίνεται.

Θ&α: Μάλιστα, ε, ό,τι καλύτερο να σου γράφουν πάνω σου ρόλο.

Σ.Π.: Ναι, όχι δεν το γράφουν, δηλαδή συνήθως αυτοί έχουν στο μυαλό τους,  γράφουν το έργο και συνήθως έχουν τρεις, τέσσερις πέντε ηθοποιούς που μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Και κάπως έτσι γίνεται και η πρόταση από τους ανθρώπους αυτούς. Δηλαδή, θα πουν στον ένα στον άλλο, κάποιος θα είναι κοντά τους στο να τους πει το ναι,  που θα ταιριάζει με τον ρόλο. Αυτό.

Θ&α: Ναι, αλλά αν είναι κάτι επαναλαμβανόμενο θα μπορούσατε να το αρνηθείτε; Να πείτε όχι, δεν μπορώ να το κάνω.

Σ.Π.: Α, εννοείς δηλαδή αν είναι κάτι ίδιο. Συνεχώς.

Θ&α: Ναι.

Σ.Π.: Ναι, ναι, δηλαδή τώρα αν μου πρότεινε ας πούμε ο Ρήγας ή ο δεν ξέρω, η Δήμητρα ένα άλλο έργο, άσχετο, ξένο να ξανακάνω έναν ρόλο παρόμοιο με αυτόν που κάνω τώρα φέτος, δεν θα το ‘κανα. Δεν θα το’κανα. Όχι, όχι. Θέλω να’ναι κάτι άλλο. Φέτος ήταν εντάξει, δηλαδή επειδή έτυχε στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορώ να κάνω το ίδιο πράγμα συνέχεια.

Θ&α: Σωστά. Ταινία; Θέλετε να ξαναπαίξετε;

Σ.Π.: Θέλω, αλλά δεν, δεν μου ‘χουν πει. (γέλια). Δεν μου είπανε.

Θ&α: Εντάξει, εμείς είμαστε θετικοί πάντως.

Σ.Π.: Ναι, βέβαια. Εξαρτάται βέβαια έτσι; Να είναι και, εντάξει, γιατί είμαι και σε μια ηλικία πια που δεν θέλω να παίζω κι ό,τι να ‘ναι. Να ‘ναι κάποιος που να τον εμπιστεύομαι και να ξέρω ότι θα κάνει σωστή δουλειά.

Θ&α: Ναι, φυσικά. Ε, είπαμε ότι εκτός από το Εγνατία είστε και κάθε Τετάρτη στο Αθηνά.

Σ.Π.: Ναι.

Θ&α: Το Καλοκαίρι;

Σ.Π.: Άντε, ντε, το Καλοκαίρι… Το Καλοκαίρι δεν ξέρω ακόμη τίποτα. Είναι λίγο θολό το τοπίο. Μπορεί να πάμε περιοδεία με αυτό, μπορεί να πάμε περιοδεία με άλλο. Ούτε ξέρουμε ακόμη. Δεν έχει καθαρίσει.

Θ&α: Υπάρχει περίπτωση να πάτε καμιά περιοδεία εξωτερικό; Επειδή είναι συνηθισμένες οι περιοδείες στο εξωτερικό. Είχε πάει και κάποιο άλλο έργο από το Αθηνά…

Σ.Π.: Ναι, κι εμείς είχαμε σκεφτεί κάποια στιγμή να πάμε το «Λευτεράκη» (σ.σ. ο φίλος μου ο Λευτεράκης) αλλά δεν προέκυψε, δεν έτυχε.

Θ&α: Το μιούζικαλ; Σας ενδιαφέρει; Έχετε παίξει μόνο στο Ρόκυ χόρορ σόου

Σ.Π.: Στο Ρόκυ χόρορ σόου. Ε, κοίταξε, τα μιούζικαλ, ωραία είναι. Ωραία… να σου πω την αλήθεια δεν με τρελλαίνουν.

Θ&α: Γιατί;

Σ.Π.: Δεν ξέρω, δεν μ’αρέσουν. Δεν μ’ αρέσουν… αυτό που σου λέω. Δεν με τρελλαίνουν. Εμένα μ’ αρέσει το θέατρο. Εμένα μ’ αρέσει. Η ζωή μου είναι μέσα στο θέατρο. Είχα παίξει στο Ρόκυ χόρορ σόου… νομίζω όμως, ίσως είναι από τα πιο ενδιαφέροντα μιούζικαλ το Ρόκυ χόρορ. Έχει πολύ πλάκα. Είναι αστείο, μπαίνει μέσα στον κόσμο, συμμετέχει ο κόσμος. Το ‘χεις υπόψη σου; Το ξέρεις;

Θ&α: Το ξέρω, δεν το ‘χω δει αλλά…

Σ.Π.: Για το μιούζικαλ που σου είπα τώρα, μ’ άρεσε γιατί συμμετείχε κι ο κόσμος. Εγώ έκανα και τον αφηγητή, τον κομπέρ που έμπαινε μες στο κοινό, έκανε αυτά, έκανε διάφορα. Κι ήταν ωραία. Και είχε πλάκα. Γι ‘αυτό. Το διασκέδαζα. Τα άλλα μιούζικαλ…ξέρεις, αυτό που σου ‘πα. Δεν τρελλαίνομαι και πολύ. Εντάξει. Εγώ δεν μπορώ να τραγουδήσω και καλά. Ίσως γι’ αυτό δεν τρελλαίνομαι. (γέλια)

Θ&α: Ναι, αλλά δεν έχει σημασία. Κι ο Ρεξ Χάρισον δεν μπορούσε να τραγουδήσει, αλλά τα έλεγε… έχετε υπόψη σας την «Ωραία μου κυρία»; Τα έλεγε λίγο σα να τα τραγουδάει.

Σ.Π.: Εγώ έχω χάσει και δουλειά. Δεν πήγα γιατί δεν τραγουδούσα. Δεν πήγα σε δυο τρεις δουλειές γιατί δεν τραγουδούσα. Εντάξει, εγώ θέλω, θέλω όταν θέλω κάτι να…

Θ&α: Ε, πόσο να τραγουδάς πια; Να τραγουδάς σαν ηθοποιός. Δεν είσαι τραγουδιστής.

Σ.Π.: Μου ‘χανε πει στο Γκριζ να πάω. Πριν χρόνια, πριν 15 -17 χρόνια. Τότε που είχε ανέβει. Και δεν μπόρεσα να πάω. Και μου ‘χαν προτείνει και μια φορά σε μια αρχαία κωμωδία, του Αριστοφάνη, που έπρεπε να τραγουδάω και δεν πήγα. Λοιπόν, αυτά για το μιούζικαλ. Οπότε, με αποφεύγει αυτό, το αποφεύγω κι εγώ.

Θ&α: Κατάλαβα. Τώρα, η επιθεώρηση πιστεύετε ότι λείπει;

Σ.Π.: Ναι, μ’ αρέσει. Λείπει, αλλά τη συμπληρώνει η τηλεόραση πια και όλη αυτή η κατάσταση που ζούμε είναι σαν να είναι μια επιθεώρηση. Δεν προλαβαίνουμε επιθεώρηση. Αυτό λέγαμε και την άλλη φορά, ότι δε σε προλαβαίνουν τα γεγονότα πια. Δηλαδή εντάξει. Η επιθεώρηση κάποτε γινόταν γιατί είχε θέμα. Ασχολιόσουν επί τρεις-τέσσερις μήνες με ένα θέμα. Εδώ τώρα τα θέματα είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι βομβαρδισμός. Δεν προλαβαίνεις. Δηλαδή γράφεις το νούμερο, παίζεις το νούμερο και σε δύο, μια εβδομάδα είναι παλιό. Είναι παλιό, ναι, όταν βλέπεις στο ίντερνετ, πατάς και βλέπεις τα πάντα, ή την τηλεόραση, έχει γίνει… τι να πεις; Έρχονται συνέχεια γεγονότα, σε βομβαρδίζουν. Νομίζω είναι αυτό… Αλλά εντάξει, είναι ένα είδος πολύ ωραίο. Έπαιξα πριν 3 χρόνια. Είχα παίξει στο Πειραιώς το «ζωή σε λόγου μας». Ήταν ωραία εμπειρία. Ξέρεις είναι ωραίο πράγμα. Είναι ζωντανό πράγμα και πολύ άμεσο στον κόσμο. Έχεις ένα μικρόφωνο μπροστά και κάθεσαι και μιλάς. Καμία σχέση μ’ αυτό που είσαι σε ένα ρόλο, μιλάς, κάνεις, ράνεις. Είσαι εκεί και μιλάς, μαρσάρεις πιο πολύ εκεί. Είσαι εκεί. Και θυμάμαι ήταν και η Άννα η Παναγιωτοπούλου μαζί που την ξέρει πολύ καλά την επιθεώρηση από παλιά με τον Φασουλή κι αυτούς. Έπαιζε η Άννα κι ο Ζουγανέλλης, κι ήταν η Άννα, ήτανε… το ‘ξερε καλά το θέμα η Άννα και την άκουγα πολύ, με βοήθησε πολύ.

Θ&α: Οπότε να υποθέσω, σας αρέσει το stand up comedy;

Σ.Π. Πολύ. Δεν έχω κάνει, αλλά νομίζω ότι θα μου άρεσε.  Θα μου πήγαινε. Έτσι νομίζω.

Θ&α: Πείτε μου και τι ζώδιο είστε.

 

Σ.Π.: Καρκίνος μ’ ωροσκόπο Λέων.

 (24-4-15)