ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΗΡΩΕΣ

Αρνούμαι να δω τους "Ήρωες" ως παράσταση που ανήκει σε ένα συγκεκριμένο είδος θεάτρου. Έχει βέβαια στοιχεία επιθεώρησης με τους συνηθισμένους μονολόγους που την απαρτίζουν, αλλά ο καθένας έχει και μια πολύ δική του ιστορία να πει, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο στην κλασική επιθεώρηση εκτός από το μέρος με τα τραγούδια, όπου ανήκει απόλυτα σε επιθεωρησιακή παράσταση.

      Ύστερα, η κεντρική ηρωίδα Νατάλια Αλεξέγεβνα Μπρατούσκα Σεϊτανίδη την οποία υποδύεται ο ανυπέρβλητος κύριος Αλευράς, μας οδηγεί σε μια πρωτοτυπία που συνδέει με αυτό τον τρόπο όλο το έργο και το μεταφέρει από το σήμερα σε ένα μακρυνό χθες το οποίο ουδεμία σχέση είχε με τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά είναι -σαν να λέμε- ένα σχόλιο και ένα κλείσιμο του ματιού στους υπόλοιπους ήρωες της παράστασης οι οποίοι ζουν τα δικά τους δράματα, στο σήμερα.

       Ο κ. Κωνσταντίνος Καϊκής υποδύεται τον άντρα που κακοποιεί γυναίκες αλλά και κάτι το εντελώς αντίθετο, έναν γλυκό άνθρωπο που έχει γεννηθεί με νοητική στέρηση. Η πρώτη περίπτωση είναι απλή και κάπως κωμική-από μια πολύ συγκεκριμένη οπτική γωνία. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια δύσκολη σκηνή με έναν ρόλο που εύκολα γελοιοποιείται, αλλά εδώ ο κ. Καϊκής τον έβγαλε εις πέρας με απλότητα. Ο κ. Νικόλας Παπαδομιχελάκης ήταν καλύτερος στο ρόλο του ναρκωμανή-σε σχέση με το τραγούδι του στο πρώτο μέρος- αλλά του λείπει η αμεσότητα. Θα έπρεπε να «αφήνεται» περισσότερο και να μην είναι τόσο «μαζεμένος».

          Οι κυρίες τώρα. Η κ. Ματίνα Νικολάου είχε  αναλάβει ένα πολύ δύσκολο ρόλο, αυτόν της κοπέλας που αναγκάζεται να φροντίζει την μητέρα της η οποία είναι προχωρημένης ηλικίας, και αναγκαστικά καταφεύγει σε ψευδή υποκατάστατα συντροφιάς όπως είναι τα κοινωνικά δίκτυα. Ο ρόλος είναι πολύ απαιτητικός γιατί ενώ είναι μια συνηθισμένη κατάσταση, εντούτοις είναι και πολύ τραγική. Αυτή η διττότητα εκφράστηκε άψογα από την κ. Νικολάου η οποία έχει και μια έμφυτη τάση στους δραματικούς ρόλους.

        Η κ. Αρετή Πασχάλη έδωσε ένα πολύ καλό δείγμα του ταλέντου της σε έναν απλό -κατά τα άλλα- ρόλο. Προκαλεί πολύ γέλιο παρόλο που δεν είναι εύκολο για γυναίκα ηθοποιό και δη με πολύ καλή εμφάνιση. Τελευταίο από τους ηθοποιούς αλλά σε καμιά περίπτωση αμελητέος, άφησα τον κ. Θανάση Αλευρά ο οποίος σαρώνει κυριολεκτικά πάνω στη σκηνή, κάτω από τη σκηνή, δίπλα στη σκηνή! Ζει τους ρόλους του και παίζει για να τους δίνει ζωή. Σου δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει για να ικανοποιεί τους θεατές με την απόλυτη ερμηνεία των ρόλων που του ανατίθενται και που σε αυτό το έργο του ταιριάζουν γάντι. Έχει πολύ ταλέντο και αυτό φαίνεται όχι μόνο στα κωμικά του -που είναι ομολογουμένως κορυφαίος- αλλά και στη δραματική σκηνή του όπου τα βγάζει πέρα υπέροχα εκπέμποντας τη θλίψη του ρόλου. Είναι ευχής έργον να υπάρχουν τέτοιοι ηθοποιοί στο ελληνικό θέατρο.

       Οι τραγουδιστές Βίκυ Καρατζόγλου και Θοδωρής Μαυρογιώργης είναι δύο γλυκύτατα παιδιά που ενώ κυρίως τραγουδούν, δοκιμάζουν και λίγο την υποκριτική τους δεινότητα χωρίς άσχημα αποτελέσματα. Τα κείμενα της κ. Ελένης Γκασούκα και του κ. Θοδωρή Αθερίδη προκαλούν πόνο, χαρά, θλίψη αλλά και επίγνωση της κατάστασης που μας περιβάλλει. Εξαιρετική δουλειά έγινε στην ιστορία του ρόλου του κ. Αλευρά (δηλαδή στην αξεπέραστη Νατάλια Αλεξέγεβνα Μπρατούσκα Σεϊτανίδη). Η σκηνοθεσία δεν είχε ιδιαίτερες εμπνεύσεις αλλά εξυπηρετούσε καλά τις ανάγκες της παράστασης.  Οι φωτισμοί της κ. Κατερίνας Μαραγκουδάκη έδιναν έναν τόνο νοσταλγίας, ενώ τα κοστούμια της κ. Μαρίας Φιλίππου θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενα, πιο έντονα. Τα σκηνικά της ίδιας χάνονταν μέσα στο απόλυτο μαύρο.     

         Τέλος πρέπει να αναφέρω τους μουσικούς που συμπράττουν σε όλη την παράσταση και αυτό είναι από τα τεράστια υπέρ της, καθώς σπάνια πλέον υπάρχουν μουσικοί σε θεατρική παράσταση. Οι κύριοι Χρίστος Θεοδώρου, Κωστής Βήχος, Λάμπης Κουντουρογιάννης, Σπύρος Καραμήτσος έπαιξαν υπέροχα.

 

 

Ε.Β.

 

30/5/2015

 

Η παράσταση "Ήρωες" θα παίζεται μέχρι την Κυριακή 31-5-15 στο θέατρο Blackbox, στη Θεσσαλονίκη.