Αρνούμαι να δω
τους "Ήρωες" ως παράσταση που ανήκει σε ένα συγκεκριμένο είδος θεάτρου. Έχει
βέβαια στοιχεία επιθεώρησης με τους συνηθισμένους μονολόγους που την
απαρτίζουν, αλλά ο καθένας έχει και μια πολύ δική του ιστορία να πει, κάτι που δεν
είναι συνηθισμένο στην κλασική επιθεώρηση εκτός από το μέρος με τα τραγούδια,
όπου ανήκει απόλυτα σε επιθεωρησιακή παράσταση.
Ύστερα, η
κεντρική ηρωίδα Νατάλια Αλεξέγεβνα Μπρατούσκα Σεϊτανίδη την οποία υποδύεται ο
ανυπέρβλητος κύριος Αλευράς, μας οδηγεί σε μια πρωτοτυπία που συνδέει με αυτό
τον τρόπο όλο το έργο και το μεταφέρει από το σήμερα σε ένα μακρυνό χθες το
οποίο ουδεμία σχέση είχε με τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά είναι -σαν να
λέμε- ένα σχόλιο και ένα κλείσιμο του ματιού στους υπόλοιπους ήρωες της
παράστασης οι οποίοι ζουν τα δικά τους δράματα, στο σήμερα.
