Κριτική παράστασης: Τοκ-Τοκ

    Η μεγάλη - προσωπική θα λέγαμε - επιτυχία του κ. Σπυρόπουλου, (από την άποψη ότι το έργο ήταν καθαρά δική του επιλογή), είναι ολοφάνερη από την ώρα που βρίσκεσαι σε ένα σχεδόν γεμάτο θέατρο, Παρασκευή βράδυ και με καιρό ακόμη πολύ καλό, σε μια εποχή που ναι, "παίζουν" πολλές προσκλήσεις, αλλά επίσης ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να σηκωθεί από την καρέκλα να πάει στο μπάνιο, όχι να τρέχει (στην κυριολεξία) βραδιάτικα στο θέατρο.                                    
    Επίσης, η τρίτη χρονιά παραστάσεων μιλάει από μόνη της. Έτσι, το Ήβη και το έργο "Τοκ-Τοκ" σου υπόσχεται μια πολύ χαλαρή βραδιά, χωρίς να είναι κοινοτοπία η φράση που λένε πλέον όλοι, αλλά εδώ γίνεται πραγματικότητα: "ξεχνάς τα προβλήματά σου"... Γι' αυτό, βάζουν τα δυνατά τους δίνοντας ό,τι έχουν και δεν έχουν οι κύριοι: Σπυρόπουλος, Λέφας, Παπαδόπουλος, και οι κυρίες: Θεοδωροπούλου, Τσάβαλου, Μαγγίρα, Παντούση. Το έργο είναι απλό, κατανοητό αλλά όχι απλοϊκό. Το γέλιο δεν προκαλείται από "χοντροκομμένα" αστεία - αν και, σε μια πρώτη ανάγνωση, ο θεατής θα μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό - αλλά από πραγματικό κόπο των ηθοποιών, καθώς ο καθείς "πάσχει" κι από κάτι που όμως όλο αυτό καταλήγει σε μια πολύ αστεία κωμωδία του Λοράν Μπαφί, του σύγχρονου αυτού Γάλλου συγγραφέα και ηθοποιού.                                                  
    Το έργο διαδραματίζεται στο χώρο αναμονής του γραφείου ενός "κορυφαίου" Αθηναίου ψυχιάτρου, όπου συγκεντρώνονται,

περιμένοντας το γιατρό για τη συνεδρία τους, έξι ασθενείς με διαφορετικό ο καθένας πρόβλημα, ενώ οι τρεις από αυτούς είναι και από άλλα μέρη (Θεσσαλονίκη, Λάρισα,Κύπρο).                      
    

Ο Κώστας Σπυρόπουλος, σε μεγάλα κέφια, δείχνει το λόγο για τον οποίο έχει γίνει αγαπητός στο θεατρόφιλο κοινό και φαίνεται να διασκεδάζει πολύ παριστάνοντας τον "Θεσσαλονικιό παοκτσή ταξιτζή", καταφέρνοντας να "πιάσει" εύστοχα τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, που μάλλον του είναι αρκετά οικείος από τις επισκέψεις του στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια, το παρουσιαστικό του ταξιτζή και ιδίως στη Θεσσαλονίκη απέχει πολύ από αυτό που έχει ο κ. Σπυρόπουλος στην παράσταση κυρίως λόγω της κώμης (δηλ. τα μαλλιά ράστα).                             
    Η κ.Μαγγίρα πείθει απόλυτα στο ρόλο της ανασφαλούς - σε βαθμό όμως υστερίας - και θρησκόληπτης γυναίκας με μια αμεσότητα που αρέσει πάρα πολύ στους θεατές. Η κ.Θεοδωροπούλου και ο κ.Λέφας είναι πολύ διασκεδαστικοί, η μεν καθαρίζοντας συνέχεια τα πάντα και ο δε βρίζοντας χωρίς να το θέλει, ενώ έχουν την ωριμότητα που απαιτείται για να υποδυθούν πειστικά τους ρόλους τους.

Η Κατερίνα Τσάβαλου, ούσα πολύ καλή ως Κύπρια, είναι αστεία αλλά και συγκινητική στις στιγμές που χρειάζεται και ο Ορφέας Παπαδόπουλος, αν και μοιάζει αρκετά νεαρός, δείχνει το ταλέντο του και "βγάζει" πολύ όμορφα το ρόλο, κάνοντας μάλιστα και "ακροβατικά", μια και δε μπορεί-λόγω της ασθένειάς του- να πατήσει, όπως οι άλλοι, στο πάτωμα του ιατρείου - σκηνή του θεάτρου. Η μικρή δε κ. Παντούση διεκπεραιώνει όπως πρέπει το ρόλο της γραμματέως του γιατρού που βοηθάει στην εξέλιξη του έργου.              
Το σκηνικό δίνει ακριβώς την ψευδαίσθηση του χώρου που απαιτείται και τα κοστούμια είναι τέτοια που ταιριάζουν στους χαρακτήρες του κάθε ρόλου.                         
     Πρόκειται για μια ωραία και ξεκαρδιστική κωμωδία που ενδείκνυται για να περάσουμε καλά. Οι "άσχημες" λέξεις του ασθενούς που βρίζει ίσως να είναι ένα μειονέκτημα - αν και το έργο από μόνο του μάλλον δεν είναι για παιδιά - αλλά, καθώς δικαιολογείται, από ένα σημείο και μετά συνηθίζεται. Το σημαντικό όμως είναι ότι το έργο, μέσα στον κωμικό μανδύα του, εμπεριέχει και πολύ ωραία ανθρώπινα μηνύματα, ό,τι ακριβώς δηλαδή χρειάζεται η κοινωνία στις μέρες μας. 

Το έργο “TOC-TOC” παίζεται στο θέατρο Ήβη, Σαρρή 27, Αθήνα για τρίτη σαιζόν.