Κριτική παράστασης: Τοκ-Τοκ

    Η μεγάλη - προσωπική θα λέγαμε - επιτυχία του κ. Σπυρόπουλου, (από την άποψη ότι το έργο ήταν καθαρά δική του επιλογή), είναι ολοφάνερη από την ώρα που βρίσκεσαι σε ένα σχεδόν γεμάτο θέατρο, Παρασκευή βράδυ και με καιρό ακόμη πολύ καλό, σε μια εποχή που ναι, "παίζουν" πολλές προσκλήσεις, αλλά επίσης ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να σηκωθεί από την καρέκλα να πάει στο μπάνιο, όχι να τρέχει (στην κυριολεξία) βραδιάτικα στο θέατρο.                                    
    Επίσης, η τρίτη χρονιά παραστάσεων μιλάει από μόνη της. Έτσι, το Ήβη και το έργο "Τοκ-Τοκ" σου υπόσχεται μια πολύ χαλαρή βραδιά, χωρίς να είναι κοινοτοπία η φράση που λένε πλέον όλοι, αλλά εδώ γίνεται πραγματικότητα: "ξεχνάς τα προβλήματά σου"... Γι' αυτό, βάζουν τα δυνατά τους δίνοντας ό,τι έχουν και δεν έχουν οι κύριοι: Σπυρόπουλος, Λέφας, Παπαδόπουλος, και οι κυρίες: Θεοδωροπούλου, Τσάβαλου, Μαγγίρα, Παντούση. Το έργο είναι απλό, κατανοητό αλλά όχι απλοϊκό. Το γέλιο δεν προκαλείται από "χοντροκομμένα" αστεία - αν και, σε μια πρώτη ανάγνωση, ο θεατής θα μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό - αλλά από πραγματικό κόπο των ηθοποιών, καθώς ο καθείς "πάσχει" κι από κάτι που όμως όλο αυτό καταλήγει σε μια πολύ αστεία κωμωδία του Λοράν Μπαφί, του σύγχρονου αυτού Γάλλου συγγραφέα και ηθοποιού.                                                  
    Το έργο διαδραματίζεται στο χώρο αναμονής του γραφείου ενός "κορυφαίου" Αθηναίου ψυχιάτρου, όπου συγκεντρώνονται,