Κριτική παράστασης: Α-ΠΕ-ΛΠΙ-Σί-ΤΟ
-Καθόλου.
Αυτή είναι η απάντηση που
μας δίνει εδώ η επιθεώρηση του Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος υπερέχει εαυτόν, όπως μας έχει
συνηθίσει ο κ. Λαζόπουλος βέβαια, αλλά αυτή τη φορά το παρακάνει, και όχι με
την κακή έννοια του όρου. Φυσικά δεν έχουμε να κάνουμε με την κλασική
επιθεώρηση, η οποία έχει σταματήσει πλέον να υφίσταται εν τω συνόλω της, με
κάποια εξαίρεση ίσως τις παραστάσεις του κ. Μάρκου Σεφερλή, αλλά και εκεί δεν
μπορούμε να μιλάμε για καθαρή επιθεώρηση, με την τυπική δομή της, καθώς της
λείπουν κάποια σημαντικά στοιχεία, όπως τραγούδια, μια κοινή πολιτική γραμμή
στα κείμενα κ.τ.λ.
Όμως θα ήθελα να αρχίσω με τη δομή της
συγκεκριμένης επιθεώρησης, το «Α-ΠΕ-ΛΠΙ-ΣΙ-ΤΟ», η οποία έχει κάπως
διαφοροποιηθεί από την κλασική επιθεώρηση, γι’ αυτό και ο συγγραφέας της (Λάκης
Λαζόπουλος), την αποκαλεί στην υποσημείωση του τίτλου της ως «επιθεώρηση
δωματίου».
